Unga Ísland - 01.09.1941, Blaðsíða 6

V
Þá heyrðist allt í einu pípublástur
og í sama bili hófust ólæti og gaura-
gangur úti í skógarjaðrinum, hróp og
köll, org og óhljóð. Hrossabrestir
örguðu og greinar brotnuðu. Fæliveið-
ararnir brutu sér leið inn í nýskóginn,
og refurinn þaut aftur yfir að vegin-
um eins og illir andar væru á eftir
honum. Úti á milli yztu trjánna mundi
hann eftir manninum með byssuna.
Hver vöðvi í hinum stælta skrokk hars
titraði, og hann læddist inn í þéttasta
skógarþykknið, þefandi og skimandi.
Allt í einu hörfaði hann til liliðar
og stóð eitt augnablik máttlaus at'
skelfingu. Það brast og brakaði í runn-
anum, sem hann stóð í og dádýr kom
þjótandi út úr honum. Hræðslan og
skelfingin skinu út ú-r stóru og skæru
augunum þess. Það reisti höfuðið og
þaut á harða spretti niður að veginum.
Refurinn hlustaði á, hvernig klaufir
þess skullu við harða og þurra jörðina,
fór á eftir því svo langt, að hann gat
séð, hvernig því reiddi af yfir veginn,
og hugsaði eitthvað á þá leið, að ef
þessi stóri bjálfi kæmist heilu og
höldnu yfir um, þá ætti hann líka
að komast það. Dýrið nam ekki staðar.
Það ætlaði umsvifalaust að hlaupa yfir
veginn. Aftur sá refurinn blika á
byssuhlaup í sólskininu og dynjandi
skothvellur kvað við. Refurinn skjögr-
aði af hræðslu, en dýrið steyptist til
jarðar. Veiðimaðurinn kom nær og
hryglukenndar stundur bárust frá
bráð hans.
Refurinn fann þef af blóði og hörf-
aði aftur á bak í betra skjól, en sá þó
enn yfir á veginn. Hann vissi hvað
gerst hafði og titraði af hræðslu. —
Hávaðinn í fæliveiðurunum færðist
stöðugt nær. Hratt fótatak, sem hann
heyrði við hlið sína, kom honum til að
líta vrð. Gömul tófa, með síðhærðan
yrðling á eftir sér, fór fram hjá hon-
um. Það var freistandi fyrir þau að
hlaupa yfir veginn og hvorki virtist
það langt hlaup né örðugt. Þku námu
samt staðar og þefuðu áður en þau
réðust í það. Yrðlingurinn hafði ekki
ennþá lært gætni og varúð móður sinn-
og ætlaði að hlaupa fram fyrir þá
gömlu, en hún varð þá vond, lamdi
hann í síðuna og skimaði síðan gæti-
lega út á veginn.
Þar stóð veiðimaður með byssu
undir hendinni, en það var að sjá eins
og hann hefði ekki hugann við annað
en rauðberin meðfram veginum. Tóf-
an ákvað því, að tefla á tvær hættur
og leggja í það að skjótast yfir veginn.
Hún stældi hvern vöðva og hóf sig til
stökks, eldskjótt og léttilega eins og
fljúgandi svala. En veiðimaðurinn var
ekki eins mikið annars hugar og litið
hafði út fyrir, Hann var viðbúinn og
stóð með fingurinn á gikknum. Skotið
kvað við og tófan steyptist steindauö
til jarðar.
Yrðlingurinn sneri við og þaut ráð-
villtur út í bláinn. Nokrrum mínútum
seinna var hann einnig orðinn skytt-
unum að bráð og lá dauður, fljótandi
í blóði sínu.
Refurinn fylgdist með því sem gerð-
ist. Hver taug hans titraði og svitinn
rann af honum. Hann hljóp og hljóp,
smaug um lautir og runna og leitaði
án afláts að einhverri leið til undan-
komu. Við og við mætti hann dauð-
skelkuðum hérum, sem ýmist komu
hoppandi á móti honum eða hlaup-
andi á harðaspretti og dauðaskelfing-
in skein út úr augum þeirra allra. Ref-
urinn gaf þeim engan gaum. Sama
ógnin hvíldi nú bæði yfir þeim og hon-
um. Hin sameiginlega neyð var fjand-
UNGA ÍSLAND
100