Unga Ísland - 01.09.1941, Side 7

skapnum á milli þeirra yfirsterkari.
Allt í einu var hann kominn að há-
vöxnum grenitrjám, sem uxu meðfram
lyngigrónum skógarstíg. Vonin lifn-
nði í augum hans, því að hér virtist
vera meiri friður en annars staðar.
Einmanaleg engispretta tísti í grasinu
og skógardúfa kurraði uppi í tré. —
Þetta minnti hann á sólbjarta og frið-
sæla hvíldardaga í forsælu skógarins.
En vonin um frið og ró átti sér þó ekki
iangan aldur. Fæliveiðararnir komu
nær og nær. Dúfan flaug burtu og ref-
urinn snerist um sjálfan sig umhverfis
trén. Hann komst hvergi þrátt fyrir
alla sína lævísi. Hann var innibyrgður
*
og hlaut að hörfa nær og nær skytt-
unurn, sem biðu hans.
Þá flaug honum enn þá einu sinni í
hug að leita útgöngu milli fæliveiðar-
anna. — I því skyni nálgaðist hann þá
eins og hann þorðí og laumaðist með-
fi’am þeim. Allt í einu fann hann þef
af hundi og ný hræðsla greip hann.
Hann fitjaði upp á trýnið tilbúinn í
allt, og í þeirri von,,að ekki yrði tekið
eftir sér hljóp hann yfir örmjótt svæði
uieð gisnum trjám og faldi sig í runna
handan við það.
Hundurinn var Skuggi. Hann var
þarna með Jens, vini sínum og hafði
fjJgt honum fast eftir fram að þessu.
Hú sá hann rauðbrúnum feldi refsins
þvegða fyrir milli trjánna og smaug
inn í runnann á eftir honum.
Hað skrjáfaði í laufinu og Skuggi
Eoppaði, með kæti og gáska á
eftir bernskuvini sínum, en ref-
urinn var nú svo nauðulega kom-
inn, að hann þekkti ekki fósturbróður
smn. Hugði hann, að hér væri nýr
óvinur á ferðinni, urraði og glefsaði
Hl hans. En Skuggi gjammaði af gleði
°S dillaði skottinu í ákafa.
UnGA ísland
Þá þekkti refurinn hundinn. Hann
blíðkaðist og vingsaði skottinu í
kveðjuskyni. En nú heyrðist gegnum
allan hávaðan frá fæliveiðurunum og
skothvellunum, að Jens kallaði á
hundinn.
Skuggi sperrti eyrun, horfði á ref-
inn og tryggðin og góðlyndið skein út
úr augum hans. — Komdu með mér,
sagði hann á sínu þögula máli og
hljóp um leið til baka. Veslings ref-
urinn skalf eins og espilauf. Hann
skildi hundinn, en þorði ekki að fylgja
honum eftir.
Skuggi hljóp til húsbónda síns, en
refurinn hörfaði nær og nær veginum.
Loks smaug hann milli yztu runnanna
við vegarbrúnina, máttfarinn af skelf-
ingu og dauðahrolli. Skuggi kom aft-
ur til hans og reyndi að fá hann með
sér.
Skothvellur kvað við. Særður refur
haltraði fram hjá og blóðið rann úr
honum. Refurinn stóð ráðþrota. Öðr-
um megin voru fæliveiðararnir, en hin-
um megin skytturnar á veginum, lim-
lesting og dauði.
Þá fann hann eitthvað mjúkt og
vott kom við sig, og hrökk við. Það var
Skuggi. Innileg bæn skein úr augúm
hans. Refurinn þefaði í áttina til veg-
arins. Blóðeimurinn fyllti loftið. Síðan
sneri hann sér að vini sínum. Skuggi
dillaði sér öllum til. Nú skildi hann,
að refurinn ætlaði að láta tilleiðast
að fylgja sér. Síðan lögðu þeir af stað,
Skuggi hoppandi og gjammandi, en
refurinn skríðandi á eftir honum. Þeg-
ar þeir komu til fæliveiðaranna skaust
hann undir grein milli tveggja æpandi
manna, en Skuggi gelti af öllum kröft-
um og kastaði sér á húsbónda sinn
með svo miklu afli. að hann gleymdi
stundai’korn að berja um sig með trjá-
101