Unga Ísland - 01.09.1941, Blaðsíða 8

Stepas Zobarskas:
Stormurinn
Það var um miðdeg'isleytið, að svöl-
urnar tóku að ókyrrast á hreiðrum sín-
um og fljúga til og frá, svo nærri jörðu,
að vængir þeirra snertu grastoppana.
Dagurinn hafði verið svo heiður og
fagur, að afi gamli sagði með nokkurri
gremju:
— Ég held það sé ekki þörf, að hann
fari að rigna núna. Blíðviðrið hefði svo
sem mátt haldast dálítið lengur, svo
að heyið þornaði.
Sólin skein heitar og heitar. Kýrn-
ar óðu út í vatnið til að kæla sig, en
kindurnar söfnuðust saman í skugg-
ana af pílviðartrjánum. Albinas.lá aft-
ur á bak í grasinu, hafði hendurnar
fyrir andlitinu, en horfði út á milli
fingra sér upp í blátt djúp himinsins
og á hin litlu ský, sem sigldu hægt og
rólega upp á himinhvolfið. Blámi him-
insins var óendanlega djúpur og þarna
uppi í blámanum flaug lítill lævirki
og söng.
bútnum, sem hann hélt á. Refurinn
notaði tækifærið og smaug fram hjá
honum, skjótur sem elding. Maðurinn
æpti af undrun, en refurinn var slopp-
inn og þaut í áttina til heiðarinnar
eins og fugl flygi, burtu frá tortím-
ingunni.
Skuggi elti hann, en varð brátt
þreyttur og kom aftur til baka. Eftir
þetta sá hann aldrei framai; bernsku-
vin sinn og félaga.
(Endir).
— Lævirkinn er að líta eftir skýj-
unum. Hann vill sjá hvort þau eru að
nálgast, sagði afi.
Albinas og afi hans störðu á eftir
söngvaranum langa stund og lágu
þarna í mjúku grasinu. Söngur fugls-
ins dvínaði smátt og smátt við fjar-
lægðina, unz hann heyrðist ekki meir.
Og allt í einu hvarf fuglinn sjálfur bak
við grátt ský.
— Hvert er lævirkinn að fljúga
núna? spurði Albinas.
— Til himins, svaraði afi. — Guði
þykir svo gaman að hlýða á söng hans.
Þeir stóðu upp, því að þá var farið
að verkja í augun. Albinas hoppaði og
stökk um engið meðal blómanna, en
afi hans stóð og horfði niður á vatnið
og síðan á hjörðina, sem átti fullt í
fangi með að verjast ágangi mýbits-
ins.
Suð býflugnanna fyllti lofið, meðan
þær flugu á blóm af blómi, sugu hun-
ang þeirra og báru heim í bú sín. En
er lágt þrumuhljóð kvað við einhvers
staðar í fjarlægð, þagnaði suð býflugn-
anna og þær hurfu af enginu.
— Hinir starfsömu hunangssafnend-
ur eru að fara heim, sagði afi. Hlauptu,
drengur minn, og náðu í regnfrakkann
minn. Það verður farið að rigna eftir
stutta stund.
Albinas hljóp heim, sem mest hann
mátti og kom til baka með frakkann.
Skýin fóru sér í engu óðslega, en
hrönnuðust þó upp á loftið með þrumu-
UNGA ÍSLAND
102