Unga Ísland - 01.09.1941, Side 9

hljóðum og eldingum og eftir því, sem
þau komust hærra yfir hvolfið, fór
vindur í vöxt. Trén, sem höfðu staðið
þarna svo afar lognmolluleg, tóku að
i’eisa toppana, og er vindurinn færðist í
aukana, fór ömurlegt kvein um allan
skóginn. Grasið á enginu ókyrrðist og
hylgjaðist til líkt og öldur á sjó. Og allt
í einu þaut stormsveipur. yfir og bar
nieð sér laust gras og kvisti einhvers
staðar frá. Svölurnar flugu lágt fram
og aftur og þurftu mikið að liraða sér.
Og jafnvel eftir að allir aðrir fuglar
voru horfnir inn í mesta skógarþykkn-
ið, héldu þær áfram að fljúga þarna í
eyrðarleysi fram hjá Albinas og afa
hans.
Þrumuhljóðin kváðu við eitt á fæt-
ur öðru og eldingafnar leiftruðu með
stuttu millibili.
Kindurnar hnöppuðust saman í
þéttan hóp. Kálfarnir þutu til mæðra
sinna og þrýstu sér fast upp að hálsi
þeirra. Afi fór í frakkann, smellti með
svipuólinni sinni og rak alla hjörðina
af stað í skjól.
Skammt frá var baðhús nokkurt, þar
Seni fjárhirðar og ferðamenn leituðu
sér ævinlega skjóls í illviðítqn. Þeir
tóru þar inn Albinas og afi hans.
-— Þú skalt fara heim áður en rign-
lngin kemur, sagði afi. Ég ætla að vera
hér.
-— Nei, ég vil vera hér hjá þér, svar-
aði drengurinn.
•— Eins og þú vilt, sagði afi.
Á veggjarsyllu inni í skýlinu var
svöluhreiður og Albinas sá á stél svöl-
unnar og heyrði hana tísta við svölu-
börnin, ungana sína.
Nú komu eldingarnar’ hver á fæt-
ur annarri og þrumuhljóðin urðu æð-
isgengin og tryllt, svo að skýlið nötraði
°S hristist. Albinas fölnaði af ótta,
UNGAísland
huldi andlitið í höndum sér og þrýsti
sér fast upp að afa sínum.
— Þú neitaðir að fara heim, strák-
ur, og nú ertu orðinn fi’ávita af hræðslu,
sagði afi.
Drengui’inn þagði. Hann stóð upp
við vegginn og hlýddi með skelfingai’-
svip á þrumuhljóðin.
- Þungir, stórir dropar regnsins byrj-
uðu að falla úti fyrir, á veggi og þak
kofans. Rúðurnar titx'uðu. Vindurinn
hvein. Bi'akið í trjám skógai’ins rann
saman við hávaðann í rokinu og ætl-
aði allt að æra. Öldurnar á vatninu
dönsuðu í ofsalegum ti'yllingi, þeytt-
ust hvítfextar upp í fjöruborðið og
brotnuðu á ströndinni.
Afi tók af sér húfuna og signdi sig.
Albinas gei'ði það einnig. Hann hrökk
saman við hvei’n nýjan hávaða, hélt
að sér kápunni og hnipi'aði sig saman
undir frakkalöfunum hans afa síns.
Angistarsvitinn hnappaðist á enni hans
og bogaði niður eftir bakinu á honum.
•:— Afi, ég er svo hi'æddur, stundi
hann.
Hann minntist þess nú, að í fyi'ra
brann nýr bóndabær í þorpinu. Eld-
ingu hafði slegið niður í reykháfinn
og kveikt í húsinu svo það bi’ann til
kaldra kola. Eldurinn var óviðráðan-
legur. Fólkið hljóðaði af ótta og angist
meðan eldurinn lagði bygginguna í
rústir og neistaflug barst með vindin-
um í húsþök nágrannanna og kveikti í
þeim. Þá hafði mamma hans beðist fyr-
ir heima hjá sér og brent helgum gi'ös-
um svo að heiipili þeii'ra yrði forðað
frá eyðileggingu.
Albinas lokaði augunum og tók að
þylja bænir sínar í hálfum hljóðum.
Dyr hússins voru lokaðar, en gegnum
stóra í'ifu í hui'ðinni sáu þeir hvað
hjöi’ðinni leið. Bæði kýr þeirra og
103