Unga Ísland - 01.09.1941, Blaðsíða 10

kindur hímdu þarna í skjóli við runn-
ana og hengdu niður höfuðin, og er
regnið færðist í aukana þokuðu skepn-
urnar sér æ lengra inn undir regnvott
lauf trjánna.
Leiftrin af eldingunum glömpuðu í
gegnum hverja smugu inn í kofann.
Albinas fannst enga þýðingu hafa að
loka augunum, hann sá leiftrin fyrir
því, og þó að hann héldi fyrir bæði
eyru komst hann ekki hjá að heyra
þrumuhljóðin.
— Ó, guð, láttu ekki eldingunni slá
niður hér. Láttu ekki pabba og mömmu
farast. Góði guð, gerðu það ekki. . . Ó,
ég vildi, að það birti strax, hvíslaði
hann.
En það var ekkert útlit fyrir, að það
birti í bráð. Himinninn var svartur, sem
bik.
— Afi, hvíslaði Albinas mjög lágt,
— geturðu fyrirgefið mér?
— Hvað?
Afi hans skildi hann ekki.
— Góði afi minn, viltu fyrirgefa
mér? Hann kyssti á hönd afa síns.
Augun stóðu full af tárum.
— Hvað á ég að fyrirgefa þér?
—r Afi, stundi hann, pípan, þú
manst. Ég . . . Það var ég, sem henti
henni í tjörnina. Þú leitaðir svo mikio
að henni. Þú manst — og atyrtir vinnu-
manninn. Ég gat ekki meðgengið þá.
Ég laug og sagðist ekkert vita um
hana.
— J$eja, við skulum ekki tala um
það. Ég skal fyrirgefa þér.
— Já, og afi, þú manst. . . Þessi epli
undir koddanum þínum.
— Fyrirgef það.
— Og svo reykti ég líka, afi. Ég
reykti svolítið.
— Þú skalt ekki gera það oftar.
— Og — ég — ég braut gluggann,
104
afi. Og ég hef oft skrökvað að mömmu
og pappa. Ef ég . . . ef ég dey . . . Viltu
þá biðja þau að fyrirgefa mér?
— Hvað ertu að bulla, spurði afi
hans. — Heldurðu að þú farir að
deyja? Hvernig hefir þessi vitleysa
komizt í kollinn á þér?
— Ó, ég er svo hræddur, afi!
Þrumuhljóðið kvað við á ný. Albin-
as þuldi bænir sínar í ákafa. Aldrei
hafði hann beðið jafn innilega og nú,
aldrei eins ákaft.
— Og fóturinn á gæsinni, afi . . .
— Varst það þú?
— Já, ég gerði það.
Afi hans varð alvarlegur. — Jæja,
varstu svona vondur drengur? Þúmátt,
mátt aldrei vera svo vondur framar.
— Nei, ég skal aldrei. . .
Þeir dvöldu þarna í kofanum langa
stund enp. Stormurinn hristi húsið',
svo að brakaði í hverju tré, en að lok-
um tók hann þó að réna. Þykknið í
loftinu tók að grynnast, á stöku stað
glóði í heiðríkju, og sólargeislar brut-
ust fram milli skýjaflókanna. Rign-
ingunni létti mikið og kveinið í skóg-
inum dvínaði.
Afi gekk til dyra og opnaði þær með
varúð. Skýjaþykknið var næstum horf-
ið og vesturloftið var orðið blátt, tært
og fagurt. Sólin var um það bil að setj-
ast úti við sjóndeildarhringinn og
varpaði lágfleygum geislum yfir vatn-
ið.
— Við skulum koma út, sagði afi.
Albinas reis hægt á fætur. Hinir síð-
ustu dropar regnsins féllu á nef hans.
Þrumuhljóð heyrðist langt í fjarska
og skýjaflókarnir fjarlægðust óðfluga
til austurs, yfir skógarþykkninu. YfU'
vatninu glitraði hár og tígulegur regn-
bogi.
— Nú geta englarnir haft regnbog-
UNGA ÍSLAND