Unga Ísland - 01.09.1941, Síða 11

Hann tók^á rás heimleiðis —
ann fyri!r stiga upp til himnaríkis,
sagði afi.*
Er regnið hætti, fór hjörðin áftur á
stjá, og yfirgaf skjól, sitt. Kindurnar
hristu sig, kýrnar sleiktu kálfana sína,
en kálfarnir og lömbin skulfu af
kuldahrolli, því að loftið var svo svalt.
Óveðrið var gengið hjá, og nú sáust
bess lítil merki lengur í öðru en því,
&ð sums staðar hafði grasið lagzt flatt
tii jarðar og kofaþakið var allt úfið
eins og stél á kalkúnhana/
Óttanum var einnig slotað í brjósti
■álbinas, nú dró hann andann létt-
ara og bar glóhærðan hrokkinnkollinn
hserra en áður.
~— Oh ! hrópaði hann og rómur hans
Var fullur af gleði.
— Oh! sagði bergmálið hinum meg-
*n við vatnið.
Afi fór úr frakkanum sínum og hristi
hann og barði með svipuskaftinu sínu.
Sólin var um það bil að setjast bak við
fjöllin. Það var brátt kominn tími til
að reka hjörðina heim.
'— Nú skaltu fara heim, sagði afi
Vlð Albinas, ég ætla að vera hérna
stundarkorn enn, svo kem ég heim
lna. Hvíldu þig nú rækilega, því að á
UnGa ÍSLAND
morgun verður þú látinn gæta hjarð-
arinnar einn.
Albinas lagði af stað heimleiðs yfir .
hina litlu hæð, er skyggði á þorpið.
Gatan var sleip og blaut, og rigning-
arvatnið hafði safnast í smápolla og
tjarnir hér og þar. Grösin og blómin
tóku að rétta sig við á ný og lyftu
regnvotum kollunum til himins. Nú
var Albinas ekkert óttasleginn meir,
nú var hann ekkert hræddur við þrum-
urnar og regnið lengur, en iðraði þess
sáran að hafa sagt afa sínum allt af
létta. Það var auma vitleysan að hafa
gloprað þessu út úr sér.
Hann nam allt í einu staðar uppi á
hæðinni, því nú var hann rétt komimn
heim, og hrópaði:
— Afi!
— Hvað er það?
— Pípan þín, afi. Það var ekki allt
saman mér að kenna. Það var ekki ég
einn, sem henti henni í tjörnina. Og
það var heldur ekki ég einn, sem braut
fótinn á gæsinni.
Svo tók hann á rás heim, sem mest
hann mátti. Forarpollarnir og bleytn
götunnar slettust og spýttust út frá
fótum hans.
(Lar,sl. þýtt). S. J.
105