Unga Ísland - 01.09.1941, Blaðsíða 13

°fboð og felmtur. Svona láta þau við
vatnsbólin, þar sem öll önnur dýr eru
bæg og stillt.
Þó er það bæði einkennilegt og
Werkilegt, hvað villinautin vei’ja kven-
óýrin og kálfana með mikill hugprýði,
ef með þarf. — Karldýrin mynda
strax hálfhring utan um þau og snúa
Woti óvinunum. Og tarfarnir eru óá-
iennilegt varnarlið á að sjá, þar sem
beir standa með hausinn niður við
.lox’ð, spai'kandi með fi’amfötunum —
tilbúnir í allt.
Ef til vill er það mest þetta uppnám,
sem villinautin alltaf eru í, sem veld-
Ur því, hvað þau eru fljót til að ráð-
ast á hvað sem fyrir verður. Stundum
drePa þau menn, og þau limlesta
bi’æðilega lík þeii'ra, sem falla fyrir
beim. Sjálf eru þau bi’áð stóru rán-
^ýranna. Én þau eru svo stei'k og ill
viðfangs, að þau vei’ða þeim aldrei
órugg bráð.
íig vara ókunnuga ávallt við villi-
^autunum. Þau eru ein hin hættuleg-
llstu dýr, sem vei’ða á vegi manna.
Gnýrinn hefur fátt séi’kennilegt. —
ann minnir mest á ietilega kú, sem
°ftast liggur og jórtrar. En þó kemur
bað fyrir, að hann hálf ærist af gáska
yg kerskni eins og tryppi í hestagirð-
mgu> hleypúr um og sparkár aftur
nndan sér. Hann er, eins og villinaut-
’ 111 jög á verði gegn hættum, tekur
s nndum á sprett og hleypur allt hvað
a tekur án þess að nokkuð sé að ótt-
ast». staðnæmist síðan og virðist þá
f hafa hugmynd um, hvað hann
efnr orðið hræddur við.
Sigurður Helgason■
Hyggindi, sem í hag komu.
t
Maður nokkur, hagsýnn og spai’sam-
ur á aurana sína, varð fyrir því óhappi
að vei'ða smávegis lasinn og þurfá að
leita til læknis. Er hann kom á biðstof-
una hjá lækninum, voru þar nokkrir
sjúklingar, sem biðu. Maðui’inn tvísté
litla stund á gólfinu og hugsaði ráð
sitt. Síðan vék hann sér að einum
þeirra, er biðu og sagði lágt:
— Þetta vii’ðist vei’a mjög eftii'sóttur
læknir.
— Já, ég er nú hi'æddur um það, var
svai'ið.
— Hann hlýtur þá að vera mjög dýr.
Hvað skyldi hann taka fyrir viðtalið?
Sá, sem fyrir spui'ningunni vai’ð, varð
hálf leiður á þessu masi og sagði af-
undinn:
— Hann tekur fimm krónur fyrir
fyrsta viðtal og síðan eina og fimmtíu
fyrir hvei’t viðtal eftir það.
Maðui’inn lét það gott heita, tvísté
sem fyrr á gólfinu og heyrðist öðru
hvoru tauta við sjálfan sig: — Og eina
og fimmtíu fyrir það. Þegar röðin loks
kom að honum, gekk hann brosandi
til læknisins rétti honum höndina og
sagði:
— Komið þér sælii’, læknir, þá er ég
nú kominn aftur.
Kona nokkui’, er átti Guðmund fyr-
ii' mann, heilsaði kunningja sínum, er
einnig hét Guðmundur, á þessa leið:
— Nei, komdu sæll og blessaður
Guðmundur minn, Guðmundur minn
segi ég, þó að Guðmundur minn sé auð-
vitað Guðmundur minn, þá getur þú
líka verið Guðmundur minn, Guð-
mundur minn.
Ungaísland
107