Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 5

Kvöld
Sólroðin ský sveipuðust yfir vestur-
hvolfið. Það var sólarlag — íslenzkt
sólarlag.
Úti í túnfætinum á Eyri sátu tveir
drengir, þeir hétu Jónas og Sigurþór
og voru báðir jafn gamlir. Þeir áttu að
fermast að vori. En í kvöld sátu þeir
þarna á túngarðinum og horfðu út í
vestrið.
— Sjáðu, mælti Jónas.
— Hvað? spurði Sigurþór.
— Eitt skýið er eins og indíána-
höfðingi . . . Jónas hló og leit til Sig-
urþórs.
— Alltaf ertu jafn ímyndunarsam-
ur.
.■— En eigum við nú ekki að ganga
uiður að sjónum, áður en við förum
uð hátta?
■— Jú, jú, samþykkti Jónas.
Þeir gengu niður í fjöruna og sett-
ust á kjölinn á báf einum er lá þar á
hvolfi.
•— Sjórinn er heillandi, mælti Sig-
urþór.
samt er mér í hjnrta hljótt:
Kotið ínitt við hvamin og hrann
kveðja hlýt ég- skjótt.
Hvert ,sem leiðin liggur,
lifir hjartans þrá;
hingað hvarflar hryggur
hugur glaumi frá.
Engan stað ég vænni veit.
Vermdu, hlessuð sumarsól,
sælan ættarreit.
Uulda.
við hafið
— Já, alltaf, og í kvöld er hann.
fagur . . . Sléttur eins og spegill,
skyggndur eins og kristall.
Þeir þögðu dálitla stund. Allt í einu
stökk Jónas á fætur og hrópaði:
— Ég get ekkiÚarið að sofa í svona
góðu veðri. Mamma sagði líka, að ég
mætti vera með þér fram eftir kvöld-
inu.
— Ég er á sama máli, sagði Sigur-
þór og fylgdi máf einum eftir með aug-
unum. Hann flaug í vestur ,og settist á
eyju eina, er var dálitið undan landi.
— En hvað það væri gaman að
koma út í Faxaeyju, sagði Jónas.
— Já, og skömm er nú að því, fyr-
ir okkur að hafa ekki farið þangað út
ennþá og orðnir fjórtán ára gamlir,
anzaði Sigurþór.
Þeir horfðu hugfangnir vestur í eyj- ■
una, er var eins og æfintýraland, þarna
út í rjómalyngum haffletinum.
— Eigum við að taka þennan bát?
spurði Sigurþór, allt í einu og var á-
f jáður.
— Meinarðu það?
— Auðvitað meina ég það. Eigum
við ?
— Bara að við komum bátnum á
flot.
— Fólkið verður kannske hrætt um
okkur.
— iSu'íí, eins og vio hofum ekki róið
út á sjó áður og það í verra veðri en
þessu.
UnGA ísland
115