Unga Ísland - 01.10.1941, Blaðsíða 10

dýrið, sem líkst hefði gráum skugga.
I sama bili sá hann að þessi grái skuggi
var á hreyfingu og kom þjótandi í átt-
ina til hans, alveg hljóðlaust. Honum
varð strax Ijóst, að þetta var fullorðinn
hlébarði, sem ætlaði að ráðast á hann.
Hann skaut, en hitti ekki, ætlaði að
skjóta aftur, en byssan klikkaði og um
leið réðist hlébarðinn á hann. Það
heppnaðist að bjarga honum, en svo
var hann illa útleikinn, rifinn og sund-
ur flakandi, að hann lá 2 ár í sárum,
áður en hann náði sér til fulls.
Hýenur og sjakkalar eru alls stað-
ar, þar sem ljón og' hlébai'ðar eru.
Svertingjarnir segja, að sjakkalinn sé
Gasellur.
í vinfengi við ljónið, hjálpi því til að
finna bráðina og fái í launaskyni að
borða með því.
Öðru máli er að gegna með hýenu
ræfilinn. Einu sinni sá ég hýenu læðast
að leifum, sem ljón eitt hafði skilið
eftir. Hún hefir víst haldið, að það væri
á bak og burt. En varla var hún byrj-
uð að éta, þegar konungur dýranna
kom, heldur en ekki ófrýnn á svipinn
og rak hana burtu. Öðru sinni, þegar
eins stóð á, rétti það henni svo vel úti-
látinn löðrung, að hún hlýtur að hafa
borið þess minjar upp frá því,
Þúsundir bavíanapa höfðust við í
írjánum hjá lieimili okkar við Para-
Vlísarvatnið. Þeir eru í smá hópum,' ein
fjölskylda í hverjum. Þeir eru bros-
ega líkir mönnum og einna skemmti-
Jegastir af öllum þeim dýrum, sem við
kynntumst á þessum slóðum. Þeir
ekrækja og hvæsa og eru einlægt í á-
flogum, einkum á kvöldin, þegar þeir
ætla að fara að sofa, því að þeir vilja
hver um sig fá að vera á beztu grein-
inni. í einni fjölskyldunni, sem átti
heima næst bústáð okkar, var gamall
karlapi. Virtist hann vera í meira lagi
gramur yfir nærveru okkar. Jafnskjótt
og hann sá okkur, ógnaði hann oklf-
ur með krepptum hnefunum, en þeg-
ar við komum nær, hraðaði hann sér
burtu, blaðrandi án afláts á apamáli,
og hafa það sjálfsagt verið óþvegin
orð, sem hann las yfir okkur.
Litlu bavíanungarnir eru mjög skýr-
ir, en ekki eiga þeir sjö dagana sæla.
Gömlu aparnir misþyrma þeim. Hvað
lítið, sem út af ber eru þeir skammað-
ir. Og það eru ekki einasta foreldr-
arnir, sem þannig fara með þá, heldur
líka vinir fjölskyldunnár og ættingj-
ar.
Gasellurnar eru bæði fallegar og
góðlyndar. Ein þeirra varð eftirlætis-
goð okkar í langan tíma, Ilún var
farin að verða gæf, en þá hvarf hún
allt í einu. Vafalaust hefir hún farið
sér að voða í hættum skógarins.
(Framh.)
— Hvað segir konan þín, þegar þú
kemur seint heim á kvöldin?
— Ég er ókvæntur.
— Nú, hvers vegna kemurðu þá
seint heim?
UNGA ÍSLAND
120