Unga Ísland - 01.11.1941, Síða 7

Danskt æfintýri.
Einu sinni voru hjón. sem áttu einn
son, Hans að nafni. Hcfðu þau á hon-
Mn mikið dálæti eins og eigi er ótítt,
þar sem aðeins er eitt barn á heimili.
Mátti hann lifa og láta eins og hann
vildi, allt var látið eftir honum og ekki
iærði hann að hlýða. Varð ijann því
óstýrdátur í meira lagi og ekki batn-
aði það með aldrinum. Ekkert tré var
svo hátt, að Hans þyrfti ekki að khfra
efst upþ í það, og ekkert hús svo hátt,
að hann þyrfti ekki að hlaupa eftir
rnæninum á því.
Ekki kærði Hans sig um að lesa eða
'*ra, en hann var svo greindur, að
hann nam og skildi á augabragði allt,
s'em hann sá og heyrði. Það eina, sem
hann hafði áhuga á, var að gera
strákapör, og það var ótrúlegt hverju
hann gat fundið upp á. Hrekkti hann
alla og hræddi, sem hann náði til og
Var það hans bezta skemmtun. Sjálfur
var hann ekki hræddur við neitt,
hvorlsi menn né skepnur.
Þe g'ar Hans var kominn vel á legg,
--annst foreldrunum tími til þess kom-
lnn, að hann fengi svolítinn aga, og
hó að móður hans væri það mjög á móti
^kapi, þá fór nú faðir hans með hann
djáknans, bað hanií að taka við
dreguurn og ráðlagði honum að spara
hvorki umvandanir né refsingar, ef
lneð því mætti takast að koma ein-
hverju mannslagi á hann. Einkum
Væri það áríðandi, ef djáninn gæti
Þ N G A ÍSLAND
-komio honurn til að hræðast, því að
illa myndi fyrir lionum fara, þegar
hann yrði orðinn stór og kominn út í
heiminn, éf hann óttaðist ekkert. —■
Þannig mælti faðir hans við djákn-
ann og hélt hann, að ekki yrði mikill
vandi að kenná honum þetta.
Svo var það síðla sunnudagskvöld
nokkurt, að djákninn segir við Hans:
— Nú hefur bannsettur hringjarinn
drukkið sig fullan rétt einu shini og
gleymt að hringja kirkjuklukkunum.
Þú verður að fara og gera það fyrir
hann, og hérna færðu átta skildinga
fyrir ómakið.
— Það skal ég gera, segir Hans, og
lætur ekki standa á sér. Síðan fer
hann af stað í þreifandi myrkrinu inn
í kirkjugarðinn og upp í kirkjuturn-
inn. Ekki fann hann til hræðslu og
hringir og hringir, svo að það heyrist
í sjö kirkjusóknir.
En þegar Hans er búinn að hringja
og ætlar af stað niður úr turninum, þá
stendur löng, hvít vofa á stigabrúninni
og aftrar honum frá að komast niður.
— Ef þú ert lifandi, þá skaltu tala, en
ef þú ert dauð, þá geturðu snáfað
burtu, segir Hans. En vofan stóð kyrr,
fór hvergi og ógnaði honum. Þá renndi
Hans sér á hana, velti henni um, svo
að hún kútveltist niður stigann. Þar
lét Hans hana eiga sig, fór heim og
lét sem ekkert væri.
— Mættir þú engum? spyr kona
131