Unga Ísland - 01.11.1941, Page 8
djáknans. — Jú, sagði Hans. — Ég
sá langa, hvíta vofu, sem ætlaði að
standa í veginum fyrir mér, svo að ég
kæmist ekki niður úr turninum, en ég
velti henni um koll, svo að hún valt
niður endilangan stigann. — Bara, að
hún hafi eltki meitt sig, sagði konan.
— Það kemur mér ekkert við, sagði
Hans. Konan grátbað hann þá að
koma með sér upp í kirkju til að gá
að þessu. Það var meiri umhyggjan,
sem hún bar fyrir þessari vofu.
Ilans lét ekki standa á sér, fremur
en áður, og fóru þau nú bæði upp í
kirkjugarðinn. Þegar þau komu að
turninum þá sáu þau hvar djákninn lá
við stigann og hafði hann fótbrotnað,
en við hlið hans lá-hvít rekkjuvoð. Þau
tóku rekkjuvoðina, lögðu djáknann-á
hana og báru hann heim í henni, en
eftir þetta var hann haltur, það sem
hann átti ólifað.
Djákninn vildi nú ekki hafa Hans
lengur. Varð hann því að fara heim
til foreldranna aftur. En faðir hans
varð nú mjög reiður, ávítaði hann
harðlega fyrir óstýrilæti sitt og vildi
ekki hafa hann heima lengur. Daginn
eftir fór hann til prestsins og bað hann
að taka Hans til sín. Kvaðst hann
skyldi launa honum vel, ef hann gæti
látið Hans fá ótta af einhverju, þess
þyrfti hann með öllu fremur.
— Já, láttu drenginn bara koma,
sagði presturinn. — Við skulum sjá,
hvort ég get ekki tamið hann. Síðan
fór Hans til prestsins.
Svo var það laugardagskvöld nokk-
urt, þegar liðið var að miðnætti, að
presturinn kallar til Hans og segir víð
hann:
— Heyrðu mig, sonur minn! Ég hef
gleymt biblíunni minni uppiíkirkjunni.
Hún liggur þar á altarinu og ég þarfað
nota hana snemma á morgun. Hlaupu
nú fyrir mig og sæktu hana. Hérna
færð þú 12 skildinga fyrir ómakið.
— Já. Hans var eklci seinn á sér.
Hann tók kirkjulykilinn með sér, fór
síðan upp gegn um kirkjugarðinn, lauk
upp kirkjudyrunum, fór inn eftir
kirkjugólfinu og beint upp að altar-
inu. Þar stóð hár maður, kolsvartur og
las í bókinni. Ekki varð honum mikið
fyrir að lesa í myrkrinu, enda glóðu
augu hans, rauð eins og eldstungur.
— Með leyfi, sagði Hans, þreif bókina
úr höndum hans og fór síðan hægt og
rólega sömu leið til baka, tvílæsti
kirkjudyrunum á eftir sér og færði
prestinum bókina og lykilinn.
— Sást þú ekkert óvenjulegt?
spurði presturinn. — Nei, sagði Hans
— jú, satt var það. Einhver langur og
svartur drjóli stóð þarna uppfrá og-
var að lesa í bókinni. En ég sagði bara
— með leyfi. Svo tók ég hana af hon-
um. — Varst þú ekkert hræddur?
spurði presturinn. — Nei, sagði Hans.
— Ég veit ekki hvað það er. — Jæja,
þá skaltu bara fara beina leið heim til
foreldra þinna, sagði presturinn. —
Þér get ég ekkert kennt.
Hans fór nú heim og sagði upp alla
söguna, frá upphafi til enda. Faðir
hans varð svo reiður, að hann vissi
ekki sitt rjúkandi ráð. Vildi hann ekki
hafa slíkan pilt á heimiii sínu, sem
væri svo óguðlegur, að hann óttaðist
hvorki dauða eða lifandi. Ætlaði hann
að hrekja hann burtu samstundis, en
móðirin grátbændi mann sinn að lofa
drengnum að vera, þó ekki væri nema
um nóttina, og varð það úr.
Morguninn eftir skipaði faðirinn
Hans að fara frá augunum á sér, eitt-
hvað út í buskann. Móðir hans laum-
aðist til að fá honum nesti og fylgdi
UNGA ÍSLAND
132