Unga Ísland - 01.11.1941, Qupperneq 9

honum síðan út að garðshliðinu, kyssti
hann grátandi og sagði: — Drottmn
varðveiti þig, veslings drengurinn
ainn. Hann rölti nú eftir þjóðveginum
eins og leið lá, allan daginn. Vildi
hann helzt komast sem lengst í burtu,
fyrst hann mátti ekki vera heima. —
Þegar leið á kvöldið fór hann fram hjá
kirkjugarði og af því, að hann var
bæði orðinn þreyttur og syfjaður, fór
hann inn fyrir, lagðist niður í grasið
innan við garðinn og sofnaði von bráð-
ar.
Þegar liðið var nokkuð á nótt vakn-
aði Hans við það, að honum var orðið
kalt. Reis hann þá upp, barði sér,
stappaði niður fótunum og hljóp um
kirkjugarðinn, þangað til ylur færðist
í limi hans. Síðan settist hann niður á
eitt leiðið, opnaði malpoka sinn og fór
að borða. Þá sá hann, að lítið eitt
álengdar sátu fjórir skuggalegir ná-
ungar umhverfis legstein og spiluðu á
spil. Heyrði hann, að einn þeirra sagði,
að nú hefði hann tapað öllum pening-
um sínurn og yrði því að hætta. Þá
llaug Hans í hug, að hann hefði 20
skildinga í vasanum, gekk til þeirra
og sagði, að hann skyldi vera fjórði
maðurinn, gaf spilin og spiluðu þeir
síðan um stund. Ekki var spilið hátt;
Hans græddi samt 20 skildinga, en
abt í einu segir einn þeirra:
Gala nú hanarnir rauðu,
í moldina fari þeir dauðu.
^unar tekur undir litlu síðar og segir:
Heyrið í hananum hvíta,
i moldina skulum við líta.
ká segir sá þriðji, að stundarkorni
liðnu:
Hávær er haninn nú svarti,
brátt kemur dagurinn bjarti.
Hutu þeir síðan allir á fætur og ætl-
l|ðu að fara. — Nei, hægah nú, segir
unga ísland
Hans. — Látið mig fyrst fá þessa 20
skildina, sem ég er búinn að græða af
ykkur. Þeir fengu honum peninga,
eldgamla og ryðgaða, en Hans tók þá
ekki gilda. — Ég þakka ykkur kær-
lega fyrir, en svona peninga kæri ég
mig ekki um. Látið mig fá almenni-
lega skildinga, eins og þessa, sem ég
hef lagt undir. Þeir svörtu hristu koll-
ana, svo að glamraði í tönnunum í
þeim og vildu umfram ailt komast
• burtu. — Þið eruð þokkapiltar, sagði
Hans og gaf þeim utanundir, svo að
hauskúpurnar duttu af þeim og ultu
eftir jörðinni. Þeir eltu þær og létu
þær á sig aftur í mesta flýti, eins og
þegar menn láta á sig hattinn, svo
stauiuðust þeir burtu allt hvað af tók.
Hans stóð eftir og var ekki hættur
að ausa yfir þá skömmunum, þegar
gamall maður með mikið sítt, hvítt
skegg, í hvítum og síðum hettukufli
stóð allt í einu hjá honum. — Hvers
vegna ertu að lemja drengina mína?
spyr hann. — Þeir hafa prettað mig,
segir Hans og fengið mér ónýta pen-
ingá. — Þú ert ekki sérlega smeykur,
segir maðurinn. Nei. Það vissi Hans
ekki hvað var. — Það líkar mér vel,
segir sá gamli. — Hver ert þú? spyr
Hans. — Ég er Dauðinn, segir maður-
inn. — Geturðu þá ekki borgað mér
þessa 20 skildinga, sem þessir drengir
þínir prettuðu af mér. -— Nei, segir
Dauðinn. — Þeir buðu þér það, sem
þeir höfðu. Aðra peninga eigum við
ekki. Við höfum ekkert, nema það,
sem lagt er í gröfina hjá þeim sem
deyja, en nú eru menn hættir því fyrir
löngu að leggja hjá þeim peninga. En
þú ert dugandi drengur, og ef þig
langar til að koma og heimsækja mig,
þá hef ég dálítið annað, sem getur
orðið þér að meira gagni, en þessir 20
133