Unga Ísland - 01.11.1941, Side 11

Sigurður Helgason:
megin an
Á einum stað lýsir Johnson því,
hvernig umhorfs er við vatnsbólin,
hegar dýrin koma þangað til að
hi'ekka. Þau eru misjafnlega varkár,
°g fer það eftir skaplyndi þeirra.
Sebradýr og antilópur ganga hægt á-
iram, staðnæmast í öðru hverju spori
°g svipast um. Þó er varfærni þeirra
ekki svo mikil, að þau hætti ólátunum
°g áflogunum sín á milli. Óróasegg-
u>rur hamast og fljúgast á í hópnum,
sParka, blása og þyrla upp rykinu.
heir reka sig á hin dýrin, þau glefsa í
og jafnskjótt og eitt einvígið er
leitt til lykta, tekur annað við. í hópi
heirra er aldrei friður eða ró. — Gír-
aflinn er enn varari um sig. Ef hann
verður hræddur, hleypur hann brott
°g kemur ekki aftur þann dag. Ekkert
hýr er jafn lengi og hann að ákveða,
hvort það eigi að voga sér niður að
yatninu. Hann nær ekki til jarðar með
ausnum, nema hann glenni sundur
ramfætúrna, en þegar hann er kom-
mn í þær þá getur hann ekki
lai'Pið af stað, hvað sem við liggur,
^lr en hann hefir komið fótunum í
e klegar skorður aftur. Að vísu tek-
11 hað ekki nema nokkur augnablik,
y*1 þau geta verið örlagarík, ef ljón
a hlébarði sitja um hann. — Svert-
u&jarnir segja stundum, að gíraffinn
^ekki aldrei, og Johnson var búinn
vera lengi í Afríku, þegar hann
uKtGa ísland
sá gíraffa drekka; sá hann þá þó oft
og mörgum sinnum.
Svo var það dag einn. Johnson var
úti sem oftar, og sá fuliorðinn gíraffa
álengdar, sem var smátt og smátt að
færa sig nær og nær polli einum. Loks
var hann kominn alveg að vatninu, en
þá nam hann staðar og stóð lengi eins
og hann væri að hlusta. — Hvergi í
grenndinni gat verið felustaður fyrir
óvini. Landið umhverfis var slétt og
flatt eins og gólf. Lengi leit út fyrir,
að gíraffinn myndi láta sér nægja
að sjá vatnið. Hann teygði hausinn og
langan hálsinn, fyrst til annarrar hlið-
arinnar og síðan til hinnar. Loks fór
hann að færa framfæturna hvorn frá
öðrum og þá virtist honum vera ljóst,
að því fyrr, sem hann byrjaði að
drekka því betra. Nú hikaði hann ekki
lengur. Hann dýfði snoppunni niður í
vatnið og drakk með mikilli áfergju.
Svínin koma að vatninu í löngum
röðum. Þau þramma áfram og vagga
sér eins og gæsir. Þau fara hægt,
teygja skottið upp í loftið og róta upp
rykinu með löppunum. Þau eru vís til
að ganga hiklaust niður að vatninu,
þangað til þau eiga ekki eftir nema
nokkra metra, þá beygja þau stund-
um af leið og þramma burtu, tilefnis-
laust að því er virðist.
Loks þegar eitt dýrið vogar sér nið-
ur að vatninu, þá koma heilir hópar á
136