Unga Ísland - 01.11.1941, Qupperneq 14

mát, sem hefur verið talað hér á eyj-
unni okkar frá því, að hún byggðist
fvrir meira en þúsund árum.
Við skulum nema staðar við þetta
atriði. Tungan, móðurmál okkar, er
helgasti gimsteinn þjóðarinnar, og sá,
sem við lengi höfum stært okkur af.
Fyrir tungu okkar og bókmenntir höf-
úm við öðlazt tilverurétt okkar sem
sjálfstæð menningarþjóð. Það er rétt
að við gerum okkur það ljóst, að i
augum heimsins erum við afar fátækir
og smáir, en eigum þó þessa einu dýru
eign, sem við höfum varðveitt gegnum
aldirnar.
Nú er sú hætta fyrir dyrum, að
þetta eina, sem við eigum af því sem
verulega mikilsvert er, verði frá okk-
ur tekið. Er það þá ekki skylda hvers
einasta manns, sem rennur íslenzkt
blóð í æðum að taka sér vopn í hönd
og standa vörð um dýrustu eign sína,
tungu sína, þjóðerni sitt og rétt sinn til
að mega tilheyra sjálfstæðri menn-
ingarþjóð? Mér er spurn, viljið þið
ekki taka þátt í slíkri varnarbaráttu?
Ég heyri ykkur segja jú. En hvar eru
óvinirnir? Óvinirnir eru fyrst og
fremst við sjálfir. Það hljómar ein-
kennilega. Hér hefur ekki verið herj-
að með vopnavaldi og það er skylt að
játa það hvar sem er, að hið brezka
setulið, er hér hefur dvalið, hefur
komið fram af mikilli prýði. Það á
skilið þakkir okkar, og fyrir fram-
komu þess, hefur brezka þjóðin vax-
ið svo í augum okkar, að við hljótum
að bera virðingu fyrir kurteisi henn-
ar og umgengnismenningu. Um það
ber heldur ekki að efast, að hinir
ensku hermenn, sem dvalið hafa í
landinu vilja okkur ekki aðeins allt
gott, heldur og allt hið bezta. En þó
að svó sé, vei’ður ekki móti því mæít
með neinum rökum, að fyrir komu
þeirra hingað, er nú án afláts herjað
á íslenzka lifnaðarhætti, íslenzka
menningu og íslenzka tungu af er-
lendum áhrifum.
Og því meiri umgang, sem við höf-
um við erlenda setuliðsmenn, því
sterkari hljóta hin útlendu áhrif að
verða og því öflugri sókn þeirra við
að þrengja sér inn í íslenzkt þjóðlíf•
Sá íslendingur sem að nauðsynjalausu
leitar eftir kyrínum við hið erlenda
setulið, hann opnar fvrir sitt leyti er-
lendum áhrifum leið inn að hjarta ís-
lenzkrar menningar og leggur sitt lóð
þeim megin á vogina, er stefnir móð-
urmáli hans í beinan voða. Hann er
óvinur sinnar eigin þjóðar.
Ég hef heyrt af því látið, að ýms-
um setuliðsmönnum er hér dvelja
þætti, sem til sín andaði köldu fálæti
frá íslendingum og drægju þær áiykt-
anir þar af, að íslendingar væru þeim
óvinveittir. En svo er ekki. Hinir er-
lendu menn verða aðeins að skilja af-
stöðu okkar og það ætti að verða
þeim hægðarleikur, ef þeir hugleiða
hversu fjölmennir þeir eru í saman-
burði við okkur, þjóðina, sem landið
byggir, hversu óvenjulegir þessir tím-
ar eru, hversu mikið við eigum í húfi
og hve hættan er okkur stór.
Við hörmum það, íslendingar, ef
til eru hjá okkur siðfei’ðilegar van-
metakindur, sem sýna hermönnunum
óafsakanlega ókuríteisi. Slíkir menn
eru einnig óvinir sinnar eigin þjóðar,
en ég held, að þeir séu mjög fáir, sem
betur fer.
Hinir eru áreiðanlega miklu íleh'1
og alltof, alltof margir, sem sýna her-
mönnunum óþjóðlegan sleikjuskap. "
Þeir eru alltof margir, er telja se)
það stóran heiður, að hafa sem mest
UNGA ÍSLANÞ
138