Unga Ísland - 01.11.1941, Qupperneq 15

Hamneyti við hcrmennina, bjóða þeim
inn á heimili sín, babla við þá ensku
og- fyllast metnaði af því cinu, að geta
sagt ,,yes“. Hér skal ekki framhjá því
gengið, að til kynna hermannanna og
Islendinga, geta legið mjög eðlilegar
ersakir. En hinu má þó ekki gleyma,
að á íslenzum heimilum á að tala ís-
lenzku og ekkert nema íslenzku. Það
er sérstaklega áríðandi einmitt nú. —
Vilji hermennirnir eiga vinskap og
kynni við íslenzk heimili, verða þeir
að læra að tala mál íslenzkra heimila.
Það er ekki nema sanngjörn krafa,
að það málið af þeim, sem nú eru töl-
uð til jafns í landinu, skuli vera rétt-
hærra, sem er móðurmál þjóðarinnar,
er landið byggir.
Það er gott að hafa lært ensku og
geta talað hana í Englandi, en hér
heima eiga Islendingar að tala móð-
urmál sitt.
Hér er ekki tími til að fara um þetta
öllu fleiri orðum. Hér er ekki rúm til
uð nefna neitt af þeim dæmum, er
Sanna að í þessu efni bregðast nú æði
margir íslendingar skyldu sinni. En,
hví miður, eru þau dæmi mörg. Ég
s,;al þó að lokum geta þess, að tilefni
þessarar stuttu greinar er það, að nú
uudanfarið hef ég séð mörg ykkar,
Sem mér er kunnugt um, að kaupið og
^esið Unga fsland, í fylgd með erlend-
um hermönnum. Ég hef heyrt ykkur
Vera að reyna að babla mál, sem þið
kunnið ekkert í og ég hef horft á stolt
■Vkkar yfir því, að einnig þið væruð
^arin að umgangast útlendinga og
*aia> að ykkar áliti, þeirra mál.
Ég hef hvað eftir annað rekizt á
•v kkur þar, sem þið hafið verið á hvim-
leiðu vakki í kringum herbúðirnar og
J^að jafnvel á þeim tíma, er skyldan
auS ykkur að vera annars staðar. Og
TJNCxA ísland
ennfremur hef ég svo heyrt þau ykk-
ar, sem ég daglega umgengst, í ykkar
hópi blanda inn í mál ykkar margs
konar erlendum orðum, er þið viljið
sýna kunnáttu ykkar. Eru það tilmæli
mín til ykkar, að þið hugsið um hvort
það, sem að framan er sagt er ykkur
nokkur prýði. Umgangist erlenda her-
menn sem allra minnst, en sýnið þeim
þó fulla kurteisi í hvívetna. Munið, að
hermennirnir eiga enga sök á því, þó
að á ógæfuhlið hallist fyrir okkur
sjálfum.
Ef til vill finnst ykkur það ósann-
gjarnt, að krefjast þess af ykk-
ur, sem hinir þroskuðu menn vanrækja
margir hverjir. En þó ætla ég að fara
fram á ennþá meira. Látið fullorðna
íólkið verða þess áskynja, að sú sé
skoðun ykkar, að því beri að taka und-
ir, er þið ségið: „íslendingar viljum
við allir vera“.
S. J.
★
Trésmíðaneminn: (við meistarann) :
Ég hef marið mig á einum fingrinum
með hamrinum. Hvernig er hægt að
komast hjá því?
Meistarinn: Revndu að halda hamr-
inum rneð báðum höndum.
★
„Hversvegna hefirðu þennan hnút á
vasaklútnum?"
,,Þáð er bara til þess, að minna mig
á, að minna konuna mína á að spyrja
mig, hvort ég hefði munað eftir dá-
litlu, sem hún bað mig að muna fyrir
sig.
★
Maðurinn: Það er nú eins og vant
er. Þú getur aldrei verið sammála mér
í neinu.
Konan: Þetta er nú bara alls ekki
satt.
139