Unga Ísland - 01.11.1941, Side 22
— Á ég að segja þér nokkuð? sagði
Bjössi.
— Já.
— Sérðu ekki sléttu brekkuna þarna^
dálítið niður í hallanum?
— Jú.
— Þar er mikið af berjum.
— Einmitt það.
— Eigum við að fylla ílöskurnar
þar ?
— Já, já . . .
Þeir löbbuðu niður hallann, hægt og
rólega.
Þetta var alveg rétt hjá Bjössa, —
þegar niður kom breiddust lyngin út,
þar var krökkt af krækiberjum. Þau
vorii stór og safamikil.
— Þetta skulum við gefa mömmu
og pabba og Siggu vinnukonu, sagði
Árni.
— Berin eru mjög góð, sagði Bjössi
. . . Hann var hálfnaður að tína í flösk-
una ...
Þeir héldu áfram að tína.
Himinninn þykknaði óðum og sólin
var hætt að skína. Litlu drengirnir
veittu þessu ekki eftirtekt, þangað til
Árni sagði:
— Mér er byrjað að kólna.
Bjössi leit upp eftir fjallinu. Brúnin
sást ekki fyrir þokunni. Hún færðist
nær og nær . . .
— Mamma, kallaði Árni. — Þokan
tekur okkur.
— Þey, þey, hvíslaði Bjössi. Honum
datt í hug huldufólkið, sem átti að
koma að fólki óvörum í þokunni.
Og nú voru þeir tveir einir, — tveir
litlir drengir í þokunni . . .
Eftir svolitla stund 'sáu þeir ekki
nema fáa faðma frá sér.
— Nú komumst við ekki heim,
sagði Árni.
— Ojú, þegar þokunni léttír.
— Hún getur staðið í marga daga.
— Nei, ekki núna, anzaði Bjössi og
reyndi að bera sig mannalega, þó að
hugrekkið væri nú ekki upp á marga
fiska.
— Svona var að fara upp á brúnina
og meira að segja hingað, norðanmeg-
in í fjallshlíðina.-
— Það var svo gaman að sjá.
— Vissulega.
— Við verðum að reyna að komast
upp á brúnina.
— Við rötum ekki.
— Hallinn segir til.
— Já, en hann er ekki svo mikill.
Þeir leiddust af stað, eitthvað út i
þokuna, óráðnir hvert halda skyldi . . .
Þeir gengu dálitla stund upp á móti
að þeir héldu. Allt í einu greip Árni í
handlegginn á Bjössa og hvíslaði ótta-
sleginn:
— Sjáðu!
/ Rétt fyrir framan þá sást móta fyrir
einhverri dökkri hrúgu, sem kom nær.
Við nánari athugun sáu þeir að þetta
var ríðandi mannvera á hesti. Þeim
fannst hvorttveggja vera ógurlega
stórt. Árni var hræddur og Bjössa fór
ekki að verða um sel.
*— Þetta er huldumaður, sagði Árni.
— Nei.
— Eða risi . . .
— Ætli það sé?
— Við skulum forða okkur . . .
Maðurinn kom nær og kom auga á
drengina. Honum brá í fyrstu og hest-
urinn prjónaði.
— Hvaða snáðar eru nú þetta?
spurði hann.
Drengjunum fannst hann einkar
góðlegur og hvarf öll hræðsla. Mað-
uriirn sagðist heita Sigtryggur og vera
bóndi á næsta bæ norðan við fjallið.
146
UNGA ÍSLAND