Unga Ísland - 01.11.1941, Blaðsíða 24
og fáið ykkur hressingu, skyldi ykkur
veita af, sagði Sigtryggur. — Ég skýzt
svo með þá út eftir, á bátnum, bætti
hann við.
— Megum við koma með? spurðu
drengirnir.
— Já, ætli þið fylgið ekki gestun-
um, sagði bóndi. Drengirnir litu þýð-
ingarmiklu augnaráði hvor til annars
og svo gengu allir inn í bæinn.
Er drengirnir höfðu þegið góðgerð-
ir þarna í Nesi, fóru þeir út með son-
um hjónanna. Þeir hétu Afi og Jónas
og voru tíu og tólf ára. Þeir sýndu
þeim buslóðina: horn, völur, kjálka,
kindarleggi og skeljar. Þetta voru
skepnurnar. Þar var- einnig fjöldinn
allur af kofum og girðingum . . . Þeir
léku sér þangað til Sigtryggur kom út
ferðbúinn.
— Farið þið í stígvélin, drengir,
sagði hann við syni sína. Þeir hlupu
inn í bæjardyr í einum spretti . . .
Árni og Bjössi kvöddu heimafólk með
mestu virktum og svo gengu allir nið-
ur í vörina . . . Þar var lítill róðrarbát-
ur. Sigtryggur setti hann fram og
strákarnir hjálpuðu til. Báturinn skreið
vel út á spegilsléttan sjóinn. Dreng-
irnir hölluðu sér út á borðstokkinn og
horfðu niður í vatnið.
— Ég sé botn, pabbi, sagði Ari.
— Og ég sé einhver tré á botninum/
— Og ég sé fisk . . .
Sigtryggur hló og reri af kappi út
með ströndinni. Eftir örstutta stund
voru þeir komnir fyrir fjallsendann.
Þeir sáu ströndina sunnan við fjallið.
— Þarna er bærinn okkar, sagði
Bjössi og benti heim að Sandhólum.
Þeir voru bráðum komnir heim! Þeir
sáu menn standa niður í fjöru og biða
eftir bátnum.
— Pabbi, kallaði Árni og stóð upp
í bátnum. Hann var rétt dottinn á
hausinn út fyrir borðstokkinn. Strák-
arnir hlógu : — Ha-ha-ha!
Sigtryggur lét bátinn líða hægt upp
í sandinn og lagði inn árarnar . . .
Björn, faðir þeirra Árna og Bjössa
hjálpaði honum að draga hann upp í
sandinn. Það var fagnaðarfundur. —
Björn hafði verið oyðinn hræddur um
syni sína, en lítið þýddi að leita, vegna
þokunnar . . . Þó hafði hann komizt
upp í fjallið og leitað hingað og þang-
að en ekkert séð, sem ekki var von,
þar sem drengirnir voru þá að gæða
sér á kaffi og kökum hjá Neshjónun-
um.
— Jæja, hafðu margfaldar þakkir,
gamli vinur, sagði Björn og tók þétt í
hönd Sigtryggs. Þeir höfðu verið vinir
og skólabræður í æsku, en síðan þeir
urðu aðskildari af fjallinu, eða þegar
Sigtryggur flutti sig norður fvrir,
höfðu þeir aldrei sézt . . . Þeir gengu
allir heim.
Móðir þeirra, Árna og Bjössa hafði
séð til gestanna og hafði kaffið tilbú-
ið á könnunni . . .
Þeir Árni og Bjössi fylgdu þeim Sig-
tryggi og sonum hans niður að sjón-
um, er þeir fóru.
— Við skulum einhvern tíma seinna
hittast á fjallsbrúninni, kannske strax
i sumar. sagði Bjössi.
— Já, kannske, sagði Ari.
— Þá verður gaman, sagði Árni.
— Við fórum upp á fjallstindinn ai
því, að okkur langaði að sjá hvað væri
hinum megin við fjöllin, sagði Bjössi.
— Margan dreng langar að sja
hvað er hinum megin við hin blau
fjöll og stanza eigi fyrr en hann hei'ui
náð settu marki. Æskan þráir tak-
UNGA íSLAND
148