Unga Ísland - 01.01.1944, Blaðsíða 16

var vel við hana, og hitt, hvers vegna
faðir hennar vildi endilega lifa eins
og ríkur maður og harðneitaði að spara,
fyrst hann vantaði peninga og verzl-
unin hans gekk illa.
En smám saman hætti- hún að hugsa
um þetta. Margt nýtt bar fyrir augu,
og áður en hún kom í ferjuna yfir
Stóra-Belti voru öll heilabrot um ó-
viðfeldin efni horfin út í veður og vind.
Hún hugsaði sem svo, að frændfólkið
á Eikarbjargi yrði nú að láta sér lynda,
að hún kæmi í staðinn fyrir Elínu,
hvort sem þeim þætti betur eða ver, og
að það væri bezt fyrir hana aðreynaað
hafa eitthvað gaman af sveitarverunni,
þó að það virtist nú ekki auðvelt eins
og sakir stóðu.
Svo var nú gaman að skoða sig um
á ferjunni og gaman að koma í lestina
aftur og aka af stað. Nú lá leiðin yfir
Fjón og þar var ennþá fallegra en á
Sjálandi. Þarna var Eikarbjarg ein-
hversstaðar eins og hreiður inn á milli
skóga og grösugra hæða.
Síðari hluta dagsins nam lestin loks
staðar yið litla sveitarstöð. Þá var Inga
komin þangað, sem hún ætlaði. Síðustu
klukkustundina hafði hún verið þreytt
og sifjuð. Þegar lestin staðnæmdist, fór
öll þreyta af henni. Hún hljóp á fætur
og ætlaði ekki að láta frændfólkið bíða
óþarflega lengi eftir sér á stöðvarpall-
inum.
Hún litaðist um, en þarna var eng-
inn maður, nema feitur karl, sem stóð
þar og beið eftir lestinni — sjálfur
stöðvarstjórinn.
Hvað átti hún að gera, ef enginn
kæmi til að sækja hana? Og hvar var
farangurinn hennar? Inga fór út úr
lestinni með töskuna sína í hendinni.
Feiti karlinn hvarf inn í stöðvarhús-
ið, lestin fór sína leið og Inga stóð ein
eftir.
Hún svipaðist um í ráðaleysi og kom
auga á kerru, sem stóð á stöðvarstétt-
inni nokkurn spöl neðar. Á kerrunni
voru nokkrir mjólkurbrúsar, stór, lok-
uð karfa og þangað var brúna leður-
koffortið hennar komið líka. Hún greip
töskuna sína, lét hana frá sér hjá
koffortinu og . beið átekta. Bráðum
hlaut einhver að koma til að hirða
dótið.
Loks kom maður með einkennishúfu
labbandi hægt og rólega eftir stéttinni,
og í sama bili hrópaði einhver úti á.
veginum utan við stöðvargarðinn:
— Sören, Sören póstur! Gáðu,
hvort það er ekki stúlkukind handa
mér á stöðinni. Eg get ekki farið frá
klárunum.
Inga hljóp niður að hliðinu og leit
út fyrir garðinn. Það stóð heima. Utan
við hliðið stóð hár veiðivagn með
tveimur stórum, brúnum og gljáandi
hestum spenntum fyrir.
— Eg heiti Inga Bæk, sagði hún við
ekilinn, lágan og hnöttóttan náunga
með rauðar kinnar, lítil kvik og blá
augu og hvíta húfu ofan yfir hörgulu
hári. — Er — — eruð þér frá Eikar-
bjargi?
— Stendur heima, svaraði hann og
hló kumpánalega. — Klárarnir eru svo
óþægir í dag, að ég má ekki af þeim
líta. Skrepptu inn í stöðvarhúsið og
segðu honum Mads að koma dótinu
hingað.------Hann situr inni og þamb-
ar bjór eins og hann er vanur, og von-
andi deyr hann ekki úr þorsta, þó að
hann líti út fyrir dyrnar.
Inga fékk strax góðan þokka á þess-
um stutta, digra og vingjarnlega öku-
manni. Hún gerði eins og hann bað.
Og rétt var það, að Mads sat í ró og
6
UNGA ÍSLAND