Unga Ísland - 01.01.1944, Blaðsíða 31

BORNIN SKRIFA
U.R.K.Í. „Leifur heppni“ í Austur-
bæjarskólanum í Reykjavík gefur út
skrifað blað, sem heitir „Sóley“. Þetta
blað er nú bráðum þriggja ára gamalt
og eru greinarnar, sem hér fara á eftir
teknar úr því á víð og dreif. Blaðið
er lesið upp á fundum deidarinnar,
sem haldnir eru á hálfsmánaðarfresti,
og hefur svo verið þann tíma, sem
félagið hefur starfað. Kennir í því ým-
issa grasa, eins og vera ber með blöð
af þessu tagi.
Píla
Það var einu sinni á sveitabæ ein-
um, að dóttir hjónanna var send á
næsta bæ með tvö áríðandi sendibréf.
Þetta var um vetur. Það var hvítt yfir
allt af snjó. Stór á var á milli bæja-
anna. Áin var ísi lögð og gat hún farið
gangandi yfir hana. Þegar hún kemur
heim undir túngarðinn á bænum, sem
hún ætlaði á, kemur tík á móti henni,
sem hét Píla. Píla var ósköp vinaleg og
flaðraði upp um hana, en stúlkan
klappaði henni. Svo hættu þær þess-
um vinalátum og Píla fór sína leið,
en stúlkan fór að gá að bréfunum, sem
hún hefur sjálfsagt haft í barmi sín-
um eða í húfunni, nema svo mikið er
víst, að bréfin voru bæði týnd og brá
henni heldur en ekki í brún, því að
hún bjóst við að sjá þau ekki framar.
Nú varð hún að snúa við, því að henni
þótti skömm að láta sjá sig eftir þessi
málalok, en slæmt þótti henni að geta
ekki komið heim á bæinn til þess að
fá sér kaffi og kökur og hitta leik-
systkinin, sem hún átti þar, þó var
verst að hafa .glatað bréfunum. Hún
sneri nú við og vonar að geta — ef til
vill — fundið bréfin aftur. En sjáum
til! Þarna kemur Píla á móti henni,
og hún er meira að segja með eitthvað
hvítt í skoltinum. Og veiztu hvað! Það
var annað bréfið. Stúlkan varð svo
glöð, að hana langaði að faðma Pílu.
En nú vantaði hitt bréfið. Hún hélt
því áfram spölkorn til baka og fann
það líka, svo að hún gat farið glöð
heim á bæinn, sem hún var á leiðinni
til.
Guðm. H. Jóhannsson.
Undarlegí maðutrínn
Það var laugardagskvöld í desember.
Eg var að sendast í búðinni hjá frænda
mínum, því að hann hafði engan sendi-
svein, en ég var búinn að fá jólaleyfi.
Einn daginn, þegar dimmt var orðið,
var ég sendur suður á Seltjarnarnes.
Loks kom ég að húsinu, sem ég átti
að fara í og banka að dyrum. Það
kemur maður út, ósköp un^arlegur,
sem fer að babla eitthvað, sem ég
skildi ekki. Eg spyr eftir manninum,
sem vörurnar voru merktar til, hvort
hann sé heima. — Eg er sjálfur heima,
segir undarlegi maðurinn.
Þá spyr ég, hvort hann geti borgað
þetta, en hann segist mega eiga það,
því að hann sé svo fátækur. En þegar
ég heyrði þetta, fór ég aftur með vör-
urnar. Karlinn elti mig alla leið nið-
UNGA fSLAND
21