Unga Ísland - 01.01.1944, Blaðsíða 33
SIGR/D UNSET
\iunni
Ekki man ég hvað ég varð gömul á
afmælinu mínu, þegar ég eignaðist
Gerðu, brúðuna mína, en það var áð-
ur en ég fór að ganga í skóla — og eft-
ir að mamma var farin að sýna mér
stafina og hvernig ætti að halda á nál.
Eg hef líklega verið því sem næst sjö
ára.
En ég man eftir þessum morgni.
Sennilega hef ég verið látin vera inni
í nokkra daga af einhverjum ástæðum,
því að mér fannst björkin hafa orðið
allaufguð á einni nóttu.
Þegar þetta var, áttum við heima við
götu eina, þar sem hús og trjágarðar
voru aðeins öðrum megin. Hinum meg-
in við götuna var óbyggt svæði, ákaf-
lega merkilegt. Efst á svæðinu voru
stóru krakkarnir, sem áttu heima við
götuna vön að kveikja bál. Þar voru
klappir og steinahrúgur, og þar lékum
við okkur. Þar var lækur með þefillu,
og óhreinu vatni. Þar gátum við orðið
vot í fæturna. Neðst á svæðinu, niður
undir garði höfuðsmannsins, var netlu-
kjarr. Inni í netlukjarrinu óx lítið eitt
af smáum og illa þroskuðum hindberj-
um. Eftir að komið var mitt sumar fór-
um við að skríða um kjarrið til að
svipast um eftir þessum berjum og-
fengum þá oft blöðrur á handleggina
og fæturna. Stundum stóðum við og
horfðum inn í garð höfuðsmannsins.
Þau áttu engin börn þar, og ekkert
okkar hafði nokkru sinni komið þang-
að inn. Þar voru bæði eplatré og peiu-
tré, kirsuberjarunnar og rabbarbari,
gulrætur og ógrynni af radisum. Það
var nú stór garður! Og það voru aú
meiri kynstrin af'ávöxtum í honum!
Við sögðum hvert öðru hinar furðuh*g-
ustu sögur um þennan garð.
Ekki var það óalgengt, að hestar væru
tjóðraðir úti á svæðinu. Stundum korau
þangað meira að segja kýr. Þá stóðum
við í hæfilegri fjarlægð frá þessum
merkilegu skepnum og sungum:
— Kusa mín, kusa mín,
veiðimaðurinn vill þig fá!
O-nei, nei, — ó-nei, nei,
mamma gætir mín nú þá!
Stóru krakkarnir sögðu meira að
segja þá sögu, að eitt haustið hefði ver-
ið þarna stærðar kindahópur í marga
daga. Þessu trúðum við nú ekki meira
en svo, að minnsta kosti gerðum við
ekki ráð fyrir, að annað eins gæti skeð
aftur. Mörg okkar höfðu aldrei séð lif-
andi sauðkind. Við vorum öll borgar-
börn og við, sem vorum minnst höfðum
aldrei komið upp í sveit. En við héng-
um í girðingunni og töluðum við kýrn-
ar í gælurómi, önduðum að okkur þess-
um undarlega þef,sem lagði af stórgrip-
unum og hugsuðum um þann kynlega
heim, sem tók við þegar kirkjuvegin-
um sleppti, langar leiðir burtu. Þang'-
að máttum við ekki fara ein. Þar voru
hlöður og fjós og hesthús, mikið af
UNGA ÍSLAND
23