Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 17
JOHANNE KORCH:
Sumarleyfið hennar Ingu
Þýtt hefur SIGURÐUR HELGASON
IJau óku eftir breiðum þjóðvegi með
trjágirðingum til beggja hliða. Inga sleppti
takinu af úlpu ökumánnsins og svipaðist
um með áhuga. Þó fór hún nú smám sam-
an að þreytast og þar að auki var hún
með talsverðar áhyggjur af því, livað
frændfólkið mvndi segja um það að fá hana
í staðinn fyrir systurina. En hér var nóg
að sjá. Kýrnar óðu grængresið inni í hög-
unum, lítil folöld horfðu á þau stórum aug-
um, settu síðan undir sig hausinn og hlupu
til mömmu sinnar. Þar að auki var öku-
maðurinn svo skemmtilegur, að Inga
gleymdi áhyggjum sínum alveg við og við.
Hún þurfti margs að spyrja. Ilvað var
nú langt til Eikarbjargs? Attu þau kýr og
lítil folöld? Uxu ávextir í garðinum — og
máttu menn borða þá? Jens fann, að hana
langaði til að fræðast um hlutina, og af því
að honum fannst þetta vera allra skemmti-
legasta telpa, þá hafði hann ekkert á móti
því að segja henni eitt og annað, sem hann
hefði ekki sagt án þess.
— Ja — frökenin og jómfrúin eða ráðs-
konan eru nú anzi sniðugar að láta eitt-
hvert gagn verða að öllu. Jens deplaði aug-
unum og brosti íbygginn í kampinn. — En
ekki vita þær nú, hvað mörg berin eru í
garðinum. Og þó að þær verði kannske dá-
lítið ónotalegar fyrst, þegar þú talar við
þær þá skaltu nú samt ekki láta hugfall-
ast þess vegna. Þær eru nú svona gerðar.
og duglegar eru þær, það mega þær eiga. —
Og Jens hélt áfram í sama tón:
— Fólk segir, að þau séu nízk á Eikar-
bjargi. — Þú heyrðir nú til dæmis, hvað
Mads sagði. Þess háttar tali skaltu ekki
trúa. Það getur vel verið að þau hugsi sig
um tvisvar, áður en þau láta skildingana af
hendi og ekki eyða þau í óhófi, en þau eiga
líka sitt, og hver getur skipað þeim að nota
það öðruvísi en þau vilja sjálf. Og heiðar-
leg eru þau og góð inn við beinið. Það skal
ég standa við hvar sem er.
En Inga þóttist nú kunna að leggja sam-
an tvo og tvo, og fyrst að Jens sagði, að
þau gætu verið dálítið ónotaleg fyrst í stað,
þóttist hún vita, hverju hún mætti eiga
von á. Og hvers vegna voru þau að spara,
ef þau voru vellrík, Þau voru þá líklega
ekki eins rík og menn héldu.
— Þarna er Eikarbjarg, sagði ökumað-
urinn og benti með svipuskaftinu á rautt
þak milli grænna trjáa framundan við
bugðu á veginum. — Þetta er nú jarðeign,
sem segir sex. Akrarnir hér allt í kring eru
á landareigninni, og betri akrar eru ekki til.
------Hann — frændi þinn, er nú ekki sér-
lega ákafur við búskapinn, það væri synd
að segja, en hún bætir það upp. Hann er
sem maður segir svona talsvert meyrari og
lingerðari. Hann hefur þá ástríðu að leggja
spil, og þar stendur honum enginn á sporði.
Hann er ekki — sem maður segir — mikið
karlmenni, en hún er aftur á móti á við
flesta tvo.
Jens hló og hélt áfram lítið eitt lágmælt-
ari.
UNGA ÍSLAND
39