Unga Ísland - 01.03.1944, Qupperneq 19
una, sem höfðu boðið Elínu fögru til sín,
en fengu svo allt annan gest í staðinn.
— Hvernig skyldi þeim nú verða við?
III.
Aðalbyggingii^ var lág og mikil um sig,
framhliðin hvítkölkuð og þakin vafnings-
viði. Breiðar og háar steintröppur lágu upp
að innganginum og dyrnar voru harðlega
lokaðar. Enginn kom hlaupandi til að bjóða
Ingu velkomna. Ekki svo mikið sem vina-
legur hundur koin á móti henni, sem dill-
aði skottinu og strauk sér upp að fótum
hennar. Allt var kyrrt og hljótt.
Inga klifraði þegjandi niður úr sæti sínu,
beit saman vörunum og hugsaði sér að
láta engan bilbug á sér finna, en Jens lét
farangur hennar við dyrnar.
— Þau eru líklega öll úti í garðinum,
sagði hann. — Gakktu bara inn og þá
heyrir einhver stúlknanna áfeiðanlega til
þín. Síðan kinnkaði hann kolli í kveðju-
skyni og ók burtu.
I sama bili tók Inga eftir harðlegum aug-
um, sem störðu á hana út úr einum glugg-
anum, og hvössum nefbroddi. Hún heyrði.
að einhver hrópaði á Onnu og skipaði henni
að fara framfyrir og opna.
Loks lukust dyrnar upp og ungleg stúlka,
rjóð í kinnum, kom út.
— Góðan daginn, sagði hún við Ingu og
brosti út að eyrum. — Gerðu svo vel,
frökenin er í garðstofunni.
Inga gekk inn. Inni í forsalnum var bæði
svalt og dimmt, og svo hljótt að það var
því líkast sem húsið væri í evði. Breiður
stigi lá upp á efri hæðina. Þar fór stúlkan
upp með farangur Ingu, en benti samt áð-
ur á dyr einar og sagði:
— Þetta er garðstofan. En þú ættir að
fara úr kápunni þinni og hengja hana þarna
á snagann áður en þú ferð þangað inn.
Inga gerði eins og henni var ráðið til,
fór úr kápunni og tók af sér hattinn og
gekk frá hvoru tveggja i innsta og dimm-
asta skotinu í forsalnum, síðan lagaði hún
á sér hárið framan við spegilinn, að því
búnu gekk húu að dyrunum, sem henni
hafði verið vísað á, og drap.þrjú liögg á
hurðina. Einhver sagði, fyrir innan. hátt
og stuttlega:
— Kom inn!
Hún kom inn í fallegt og vel búið hcr-
bergi með gömlum og góðum húsgögnum
og drifhvítum gluggatjöldum. Á miðju
gólfi stóð hávaxin og dökkklædd hefðar-
kona, sem horfði á hana þegjandi og kulda
lega í meira lagi, þó lcyndi sér ekki furðu-
svipurinn á andliti hennar.
— Má ég spyrja, er þetta Elín? sagði
hún háðslega. Inga fann, að hún roðnaði.
Þetta ætlaði að verða enn verra, en hún
hafði haldið. Hún hafði mesta löngun til
að leggja á flótta. — Ætli þau pápi og
mamma hefðu nú ekki getað búið ofurlítið
betur í haginn fyrir hana? En líklega hefði
ekki orðið neitt úr neinu, ef þau hefðu
reynt það. — Það var annars aumt, að
þetta skyldi endilega þurfa að lenda á
henni, þó að pápi þyrfti að fara að sættast
við systkini sín allt í einu. En nú var
annað hvort að duga eða drepast. Engar
vífilengjur. Inga litla rétti úr sér og horfði
rólega í augu frænku sinnar, þó að þau
væru allt annað en blíðleg.
— Nei, —■■ ég er Inga, sagði hún og reyndi
að brosa. — Elín hefur lesið svo mikið, að
hún varð helzt að vera---------vera á bað-
stað. Þess vegna fór hún með mömmu til
Lönstrup. Og Svo héldu þau pabbi og
mamma, að þið vilduð þá frekar fá mig í
staðinn fyrir hana. heldur en engan.
Ekki var að sjá, að þessi skýring hefði
nein mildandi áhrif á frökenina. Hún þrýsti
sarnan þunnúm vörunum, harðlcg á svip
og í látbragði.
— Hm----------skárra er það uppátækið.
— Þú líkist móður þinni — og það er
UNGA ÍSLAND
41