Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 20
sennilega hún, sem hefur fundið upp á
þessu.
Tónninn í orðum hennar gaf ekkert eftir
svipnum og látbragðinu. Iliga blóðroðnaði,
varð ekki sein til svara og hikaði ekki
neitt að þessu sinni:
:— Ó-nei, það var nú óvart faðir mfnn.
Svona var hún þá, þessi gamla og geð-
vonda frænka hennar. En svo flaug henni
í hug, að ástæðan fvrir því, að hún var
komin á þennan stað, væri nú ekki eins
hrein og bein og æskilegt liefði verið. Það
var því víst bezt að hafa sig hæga. Auk
þess var hún komin hingað til að sætta,
en ekki til að bæta við nýjum móðgunum.
— Annars átti ég að bera ykkur beztu
kveðjur frá þeim báðum, bætti hún við
stillilega.
Allt í einu bar skugga fyrir sólskinið, sem
lagði inn í opnar dyrnar út í garðinn. Þar
var einhver að koma, sem sagði með hálf-
gerðu kjökurhljóði í rómnum:
—- Mér heyrðist þú vera að tala við ein-
hvern, Rikka. Er vagninn kominn?
Jæja, þarna var þá frændinn kominn
líka, og ekki var hann viðfeldnari að sjá
en systir hans, að minnsta kosti ekki fyrst
í stað. Hann var langur og mjór með und-
arlegan uppmjpan koll og hvítar úfnar
hárlíur, sem þyrluðust í allar áttir. Hann
var nærsýnn og starði á Ingu með vatns-
bláum augunum, gráfölur í andliti og ó-
hraustlegur. En liann var miklu glaðlegri
en systir hans og líkastur því, að hann
væri alltaf að búa sig í að brosa lítið eitt.
— Er stúdentinn kominn? Það brá fyrir
ánægjuhreim í röddinni, en Itikka var ekki
lengi að setja undir þann leka.
— Hér er ekki stúdent frekar en á hand-
arbakinu á mér, sagði hún. — Sérðu það
ekki, Sófus? Þetta er telpan, hún Inga, sem
þau hafa verið svo elskulcg að senda okk-
tir, þó að við höfum engan tíma né löng-
un til að hafa börn hérna á bænum.---------
Við, sem ætluðum að sýna bróður okkar
og konu hans þá vinsemd að bjóða Elínu,
guðsifjabarni okkar hingað, bæði til að
gleðja hana eftir hcnnar góða próf og erf-
iðu námsár og líka af því, að okkur lang-
aði að kynnast henni. En nú segir barnið
þarna, að hún ælli til Lönstrup mcð móð-
ur sinni, og svo senda þau okkur bara
hana, cins og það væri alveg sama hvor
þeirra kæmi.
— Ilvaða dauðans vandræði, veinaði
Sófus frændi, sem var vanur að samsinna
öllu, sem systir hans sagði. — Og ég scm
hlakkaði svo mikið til, að fá stúdentinn
hingað. Hún hefði kannske getað kennt
mér nýjar spilaþrautir.
En um leið tók liann eftir því, hvað
Inga var orðin niðurlút og áttaði sig á því.
;tð framkoma þeirra systkinanna væri nú
frekar ótuktarleg. því að í rauninni rnátti
hann ekkert aumt sjá. Hann færði sig með
löngtt skrefi í áttina til hennar og sagði:
— En Inga litla getur ekkert gert að
þessu. eða er ekki syo, Rikka? Og ef þú
getur lcikið þér ein. litla mín, þá cr þetta
allt í lagi.
Inga deplaði augunum til að leyna því,
að dálítið tár hafði læðst fram í annan
augnakrókinn, og leit þakklátum augum til
frænda síns.
— Þakka þér fyrir, Sófus frændi. Eg
skal ekki tefja fyrir.------Pabbi hélt —
— pabbi sagði.........Hún þagnaði ósjálf-
rátt. Það var líklega bezt að láta ósagt,
hvað pápi hélt og sagði í sambandi við
ferð hennar hingað til systkina hans.
— Það er nú óþarfi að fara að skæla,
hreytti frænka hennar út úr sér. — Auð-
vitað máttu vera, en þú verður að hafa
ofan af fyrir þér sjálf. Við hérna höfum
hvorki tíma né löngun til að leika okkur
við börn .......Sófus,. viltu fylgja henni
upp. — Við borðum eftir hálftíma.
— Þú færð laglegasta herbergi, Inga,
42
UNGA ÍSLAND