Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 21
hvíslaði frændi hennar, þegar þau vofu
komin fram í forsalinn og leit hornauga til
dyranna að garðstofunni, eins og hann væri
hræddur um, að systir hans heyrði, hvað
hann væri orðinn vingjarnlegur. — Rikka
bjó það út handa stúdentinum. Hann and-
varpaði lítið eitt. — Við urðum b'ara upp
með okkur, þegar Ove skrifaði okkur um
þetta góða próf, sem hún tók.........Hún
er guðsifjabarn okkar, eins og þú veizt, og
við höfum ekki séð hana í mörg herrans ár.
Hann andvarpaði aftur og Inga hugsaði
með sér, að í rauninni væru þau nú hepp-
in, að það skyldi vera hún, sem kom til
þeirra, en ekki Elín. Elín fagra væri að
vísu falleg og gæti verið gaman að horfa á
hana, en hún væri ekki að sama skapi
auðveld eða skemmtileg til sambúðar.
IV.
Ekki vantaði það, að herbergið væri
prýðilegt, ágæt húsgögn, gólfábreiður og
gluggatjöld, og ilmandi rósir í skál á
i kommóðunni. Inga fór að taka upp far-
angur sinn og koma honum fyrir. Ilér var
staður fyrir hvað eina.
Ilún var ekki hrifin af frænku sinni eftir
þessi fyrstu kynni, síður en svo. Sófus
frændi var aftur á móti ágætur, en hann
var svo skrítinn, klæðnaður hans gamal-
dags og hann sjálfur grár í gegn, rytjuleg-
ur og horaður. Það var hreint og beint
furðúlegt, hvernig hann gat litið út, hvar
sem á hann var litið. Ilún Elín fagra hefði
víst ekki þolað það lengi að vera hjá þess-
um fornleifúm, og ekki hefði hún tekið við
því þegjandi að vera látin aka ein með
Jens ökumanni alla leið heim að dyrum.
Það hefðu nú getað orðið meiri skamm-
irnar úr því: Nei, þau máttu víst þakka
fyrir að sleppa við það.-----Þannig hugs-
aði Inga, meðan hún var að koma fyrir
farangri sínum. Og bráðum ætlaði hún að
heimsækja Jens ökumann, sjá aftur gló-
hærðu hrokkinkollana hans og Lenu, vesa-
lings Lenu, sem hvorki átti föður eða móð-
ur og var þar að auki fötiuð.
En Eikarbjarg var auðsjáanlega dásam-
legur staður. Þegar Inga var á fjórða ár-
inu en Elín 10 ára, höfðu foreldrar þeirra
verið þar um tíma um sumarið með þær
telpurnar, og síðan hafði ekkert þeirra
komið þangað fyrr en nú. Elín hafði sagt
Ingu, að Rikka, frænka þeirra, hefði verið
mjög stutt í spuna við móður þeirra allan
tímann. og það endaði með því, að faðir
þeirra tók sig til og sagði systkinum sín-
tim, eða öllti heldur systur sinni, rækilega
til svndanna. Það varð heljarmikið rifr-
ildi, og síðan tóku þau saman föggur sínar
í skyndi og fóru heim til Kaupmannahafn-
ar. Það síðasta, sem faðir þeirra sagði, var
þetta:
— Nú sjáið þið mig ekki aftur, fyrr en
þið gerið boð eftir mér.
Sófus frændi hafði ekki þorað að segja
neitt fyrir systur sinni, en hún æpti engu
lægra en bróðirinn, sem var að fara:
— Ætli þú komir ekki aftur, þegar þú
þarft á okkur að halda!
En tíminn sefaði smám saman reiði
þeirra allra og seinni árin höfðu þau syst-
kinin farið að senda hvert öðru kveðjur
og línur. Um jólin var þeim eldri systkin-
unum á Eikarbjargi send stór litmynd af
guðsifjabarni sínu, Elínu. Þá hugulsemi
þökkuðu þau með mörgum fögrum orðutn.
Þegar Elín tók stúdentsprófið, skrifaði fað-
ir hennar systkinum sínum um það og
hafði víst gert nieira úr ágæti þess, en
ástæða var til. Að minnsta kosti héldu þau
auðsjáanlega, að þetta stúdentspróf- hefði
verið eitthvað sérstakt, og þá hafði Rikka
frænka gengið lengra til sátta en nokkru
sinni áður, og það hafði komið sér vel.
Inga rifjaði þetta upp. en ekki dugði að
vera með allt of miklar áhyggjur. Bara
frænka hennar gæti látið vera að lasta
UNGA ÍSLAND
43