Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 30
karl gat nokkuð við ráðið, hafði hann kysst
hann á kinnina, svo klemmdi hann hand-
leggina svo fast um hálsinn á karli, að hann
náði varla andanum og tautaði:
— Skárri eru það nú ærslin.......
En Geiri gat aðeins komið upp fjórum
orðum:
— Þú ert góður karl. .....
Og svo var hann þotinn.
En Láki gamli var í einkennilega góðu
skapi það sem eftir var dagsins, eða að
syo fannst viðskiptavinnm hans að minnsta
kosti........
fJegar Geiri var kominn út úr þorpinú
fór hann loksins að hægja á ferðinni. Hann
opnaði lófann og horfði á hnífinn. Hann
var ennþá undrandi yfir því, að karlinn
skyldi fara að gefa honulu þennan hníf.
Hánn hafði nieira að segja heyrt það á tali
foreldra sinna eitt kvöldið. er þau ræddu
um verzlunina, að hann væri mesti svíð-
ingur......Jæja, en hvað Sem aðrir sögðu,
þá skyldi hann þó 'aldrei kalla hann neinu
Ijótu nafni.......
Ja, Láki var í hæsta máta sagt ein-
kennilegur karl........
I'að var byrjað að skyggja og við og við
komu snjógusur ofan úr heiðarskörðunum.
en Geiri veitti því varla eftirtekt.........
Það var kominn hálf illhryssingslegur veð-
urhvinur efra.
Stiindu síðar var-hann skollinn á, svo
skyndilega, að Geiri næstum valt um koll
við fyrstu hrinuna.
— Nú, það er naumast, tautaði hann og
hráðaði för sinni, sem mest hann mátti.
Það var líka að herða frostið.
En Geiri lét það ekki á sig fá. Heim varð
hann að komast, en það var nú ekki árenni-
legt samt......... Rokið jókst og lamdi
hann í andlitið ásamt hörðum kornunum
svo að hann tók andköf og varð að snúa
sér undan.
Samt missti hann ekki kjarkinn, hann
hafði oft verið úti í snjóbyl með föður sín-
um og það var nú hreinasti leikur, en nú.
Hér var liann aleinn á ferð, tólf ára gam-
all stráklingur og það sást ekki glóra út
úr augunum.........
Hann studdi sig við stafinn og óð áfram,
en brátt tók hanrr að þreytast, hann átti
stöðugt örðugra með að standa á fótunum.
Þá duttu honum í luig sagnir um menn er
höfðu grafið sig í fönn og liðið prýðilega,
suinir höfðu nú reyndar gist þar hinzta
sinni, en það varð að hætta á það. Hann
valdi sér fyrsta skaflinn, er hann kom að,
og reyndi að stinga einhverja hnausa með
broddstafnum. það gekk nú að vonum.
fremur erfiðlega, svo gróf hann með hönd-
unum og stafnum til skiptis, unz honum
fannst holan nógu djúþ og nægilega rúm inn
undir skelinn, sem var orðin þjöppuð og
hörð. Svo stakk hann stafnum kyrfilega
ofan i skaflinn og skreið inn í þennan
þrönga gististað. — Þetta var þó að
minnsta kosti skömminni skárra en veður-
ofsinn, hér var þó skjól. En óhugnanlegt
var það. Skafbylurinn smáfyllti fyrir hol-
una unz hún sást ekki lengur........
Það var ekki laust við að það kæmi ein-
hver ónotabeygur í huga drengsins, þegar
hann gat farið að hugsa ráð sitt í róleg-
heitum.......Það var líka ekki 'trútt um,
að það setti að honum hroll, þegar srijórinn
fór að þiðna utan á honum........
Margskonar hugsanir sóttu að honum.
Hvað skyldu mamma og pabbi hugsa
heima........Skyfdu þau ekki vera hrædd.
..... Bara að. pabbi færi nú ekki líka
út í bylinn að leita að, honum..............Það
væri til lítils að leita núna...........Ef hann
dæi nú? Nei, hann ætlaði að þrauka hér,
kaupmaðurinn hafði sagt, að hann væri dug-
legur drengur....... Þá varð hann að
sýna það og sanna.......Þá datt honum
vasahnífurinn í hug, hann hafði stein-
52
U.NGA ÍSLAND