Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 31
gleymt honum í öllu þessu amstri. Hann
tók hann upp úr vasa sínum, en það var
svo dimmt að hann gat ekki séð hann,
hann bara þuklaði á honum og fór svo að
skera með honum í snjóinn............Hann
bylti sér sitt á hvað lil þess að halda á
sér liita, en verst var að hann syfjaði svo
mikið....... En sofna inátti hann ekki,
sá maður er sofnar í fönn á varla aftur-
kvæmt til lífsins. Svo hafði hann heyrt.
......En þrátt fyrir það varð honum á að
móka öðru livoru, en þegar hann var að
festa svcfn, hrökk hann alltaf upp..........
Þannig liðu mínúturnar áfram og urðu að
klukkustundum. Geira fannst eitthvað
svipað og hann væri búinn að liggja þarna
í fleiri ár, svo langur var tíminn........
Hann hrökk upp af mókinu við það að
snjóflygsa féll í andlit honum.......Hann
hlaut að hafa sofnað. Líkaminn var stirður
og kaldur og hungrið var byrjað að segja
til sín. Hann lá dálitla stund með opin aug-
un og glápti upp í snjóinn fyrir ofan sig,
augun voru farin að venjast myrkrinu. Það
lieyrðist ekki lengur neinn h’vinur í veðr-
inu. Kannski var hann grafinn djúpt i snjó
og kæmist ekki upp. Við tilhugsunina reis
liann upp á knén, lofthærra var nú ekki
þetta herbergi hans ... Svo byrjaði hann
að krafsa í snjóinn með höndunum. Eftir
svolitla stund stakk hann höfðinu út um
ofurlitla glufu og dró djúpt að sér loftið er
strcymdi inn. Það var mikið lygnara og það
var hætt að snjóa. Það var töluvert mikill
skafbylur og koldimmt, en sást í loft.
— Ja, nú er að duga eða drepast, tautaði
Geiri og greip stafinn tveim höndum. Hon-
um var hrollkalt og það sem hann þarfnað-
ist umfram allt var einhver hreifing. Hann
leit upp í heiðríkjuna, til þess að vita hvort
hann sæi þó ekki einhverjar stjörnur, sem
hann þekkti. Ojú, þarna var þó alltaf sjö-
stirnið og sei, sei, þarna leiddust fjósakon-
urnar ... Þá vissi hann þó um áttina ,..
Svo brölti hann af stað. Vindáttin var í
fangið eins og um kvöldið ... Hann þramm-
aði áfram hægt og rólega, við og við komu
ákafar gusur ofan úr skörðunum og lömdu.
hann í bræði sinni, líkt og þær vildu segja:
— Hví vogar þú þér, vesæll stráklingur,
að standa upp í hárinu á okkur ... Við skul-
um að okkur heilum og lifandi láta þig fá
eft irminn ilega ráðningu.
Færðin hafði versnað að mun við snjó-
inn og Geiri iitli þreyttist fljótt, hann varð
votur á fótunum en áfram hélt hann samt.
Það hlaut líka að vera farið að styttast.
Skyndilega heyrði hann hver hróp og
Hann stanzaði og hjartað barðist ákaft í
brjósti hans, var þetta misheyrn, nei, það
heyrðist aftur og nú var það nær en áður ..
Hann reyndi að hrópa en honum fannst
orð sín verða að óskiljanlegu hvísli en
samt hlutu þau að hafa heyrzt, því að
vörmu spori sá hann móta fyrir manni
skammt fram undan.
— Pabbi, kallaði hann.
— Geiri litli, þú ert þá lifandi. Faðir hans
hljóp til hans síðasta spölinn og greip hann
í faðm sinn um leið og hann hneig niður.
Hann var gersamlega uppgefinn. Faðir hans
hafði lagt af stað undir eins og veðrið
hægði, án þess að gera sér þó nokkra von
um að finna hann lifandi... Hann lyfti
honum á öxl sér og flýtti sér nú allt hvað
aftók heim á leið. Það var hálftíma gangur
eftir og þann veg hefði Geiri litli litli aldrei
getað gengið til enda, hefði ekki föður hans
borið að í tæka tíð ... —
Það var þögul gleði í svip þeirra hjóna er
þau sátu við rúm sonar síns á nýársdags-
morgun ... Geiri litli var vaknaður og byrj-
aður að gæða sér á heitu súkkulaði og öðru
álíka góðgæti. Hann hafði sjálfur borið það
á bakinu alla leið neðan úr Eyrarþorpi. í
lófa hans glóði vasahnífurinn góði, og þrátt
fyrir allt volkið, var heilsan góð. Og það
var nú fyrir öllu ...
»3
UNGA ÍSLAND