Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 32
JÚlJlJS D. FRIÐRIKSSON:
,ö ó Ishinsrihir sumardagar
Það var fimmtudagskvöld, fvrri hluta
júlímánaðar. Sólin var gengin til viðar, en
þrátt fyrir það var veðrið kyrrt og milt.
Við sátum á gerðisbrotinu, milli bæjanna,
ég og Jónsi á Hrauni. Okkur hafði verið
falið það vandasama starf á hendur að
sitja kýrnar í haganum, því þær máttu
ekki bíta í túninu, sem nú var í sínum
niesta gróanda.
— Ferð þú með á grasafjallið um helg-
ina? spurði ég eftir stundar þögn.
— Eg veit það ekki. svaraði hann eftir
nokkra umhugsun.
— Heldurðu að þú verðir ekki með?
sagði ég. — Við höfum aldrei farið á grasa-
fjall á ævi okkar.
— Ert þú búinn að fá leyfi til fararinnar?
spurði Jónsi þungbúinn.
— Já, heldurðu að maður fari að sitja
heima, þegar hinir fara skemmtiferð! sagði
ég all-drýgindalega.
— Ég vildi, að ég fengi að fara með,
sagði Jónsi, með tárin í augunum.
— Hefurðu minnzt á það við foreldra
þína? spurði ég.
— Já, sagði hann, en pabbi sagði, að þá
væri enginn til að passa kýrnar, ef ég færi.
— Passa kýrnar! At ég eftir honum.
— Ég held, að við sjáum ekki eftir henni
Völu gömlu að elta þær eitt kvöld.
— Já, þú getur sagt það, sagði Jónsi
daufur í bragði. — En ég hef engan til að
sitja kýrnar fyrir mig. Ég hugsa, að hún
Jóka gamla gerði lítið með það, þó að ég
bæði hana að hafa gætur á þeim, þegar þær
koma heim á kvöldin.
— Eg held, að það væri ekki nema gam-
án að sjá þær sitja kýrnar eitt eða tvö
kvöld, sagði ég blátt áfram út í bláinn.
— Ekki er hætt við því, að hún Vala
gamla léti þær naga lengi í túninu, bætti
Jónsi við.
Annars held ég, að það verði einhver
ráð með beljurnar; þær eru ekki svo óþægar
greyin, sagði ég eins og til að hughreysta
Jónsa.
Þú mátt til að vera með, bætti ég við. —
Það verður svo fjarska gaman. Pabbi sagð-
ist ætla með tjald fram í Sandhóla og þar
ætlum við að halda til á meðan við dvelj-
um fremra. Svo ætlum við til grasanna
upp á heiðina, sem liggur inn með Gilsár-
jökli, svo sofum við í tjaldinu að minnsta
kosti eina nótt. Ilugsaðu þér, hvað það
verður gaman!
Samtalið slitnaði sundur. Þrumandi rödd
Völu gömlu kvað við heiman frá bænum.
— Farið þið að snáfa inn kúnum, strák-
ar, þær eru komnar í túnið. Ætlið þið að
láta hann Kaula velta niður sverðinum.
Komið þið honum burtu undir eins. Heyr-
ið þið það.
Þessu þusaði Vala gamla úr sér í einni
óslitinni romsu, en við skelltum bara skolla-
eyrunum við öllum þessum áminningum af
græðgislegum samræðum um grasaferðina,
54
UNGA ÍSLAND