Unga Ísland - 01.03.1944, Blaðsíða 34
Við höfðum gaman af að leika okkur við
hann. Þegar hann var lítill, sátum við hjá
honum sunnan við bæinn, kjössuðum hann,
gerðum við hann gælur, leiddum hann um
túnið þegar sólin sendi sína gullnu geisla
niður á gróandi jörðina. Við nefndum hann
oftast Kaula, þegar vtð vorum að kjassa
hann, enda festist þetta nafn við hann, og
svo kölluðum við hann aldrei annað en
þessu gamla gælunafni.
Eftir harðan leik tókst okkur að koma
Kaula í fjósið þetta kvöld. Það var ekki í
fyrsta skipti, sem hann sneri mig út af
laginu við fjósdyrnar. En aldrei man ég
samt eftir, að við þyrftum að fá hjálp við
að koma honum á sinn eiginn bás, sem var
í norðurenda fjóssins.
Við Jónsi sátum kýrnar ævinlega saman,
þegar þær voru heima, svo var það vani
okkar, að fyrst lét Jónsi inn kýrnar með
mér, og svo fór ég með honum suður að
Hrauni og kom kúnum í fjósið með lionum.
Og eins var það núna þetta kyrrláta
fimmtudagskvöld.
Þótt við Jónsi ættum ekki sömu foreldr-
ana báðir, vorum við þrátt fyrir það eins
og beztu bræður. Við höfðum allt af leikið
okkur saman frá því fyrsta. Svo vorum við
samrýmdir, að' það sem annar gerði það
gerði hinn með, og það sem annar vissi
það vissi hinn líka. Enda höfðum við allt
af leikið okkur saman, síðan við urðum svo
stórir, að við gátum það, og þá oftast á
gerðisbrotinu, því að þar var aðal búslóðin
okkar.
Á sunnudagsmorguninn vaknaði ég, eins
og endranær, án þess að nokkuð bæri til
tíðinda. Ég reis upp í rúminu og skyggnd-
ist út í gluggann. Ég sá, að þoka lá á hnjúk-
unum, en samt leit út fyrir milt veður.
Ég stökk fram úr rúminu, hypjaði mig í
sokkana og buxurnar, hljóp út á hlað,
skimaði í allar áttir, eins og köttur, settist
síðan á þúfu fyrir sunnan bæinn, og tók að
hugsa um grasaferðina, sem ég hafði svo
lengi hlakkað til.
Seinni hluta sunnudagsins lögðum við af
stað. Veðrið var kyrrt og milt. Þokan, sem
breiddi sig niður á knjúkana um morgun-
inn, var nú horfin með öllu. Sólin sendi
geisla sína gegnum skýjarofið í vestri. Ló-
urnar sungu dírrin-dí í holtunum um-
hverfis okkur.
Við Jónsi riðum samhliða fram eftir ó-
sléttum tröðunum. Hinir komu á cftir,
pabbi ríðandi á Kjóa með gamla Jarp und-
ir reiðnigi. Bjarni, bóndinn á Hvammi, og
Steini gamli vinnumaðurinn hans, riðu ut-
an traðanna.
Það verður skínandi grasaveður á morg-
un, tísti Steini gamli eftir langa þögn.
— Það er vel til, anzaði pabbi.
— Farið þið varlega strákar, kallaði
Bjarni. — Setjið þið hestana ekki ofan í.
Þeir eru nógir þessir ólukku pyttir hérna,
sem sumum ferðamönnum verður hált á.
Ég man alltaf eftir, þegar hann Jens í Mói
setti hérna ofan í í göngunum í fyrra, og
var mikið lán að hanli drap ekki bæði liest-
inn og sjálfan sig. Eins gæti farið fyrir ykk-
ur, ef þið farið ekki varlega.
Samræðurnar hættu. Við riðum þegjandi
áfram eftir blautum mýrum og hörðum
holtum, margir lækir voru á vegi okkar,
sem hestarnir hoppuðu yfir. Þannig gekk
ferðin hægt og hægt, án þess að nokkuð
sérstakt bæri til tíðinda.
Þegar sólin var sigin að brún vestur-
fjallanna, náðum við áætlunarstað okkar,
Sandhólunum. Við sprettum af hestunum,
slepptum þeim í hagann, og byrjuðum því
næst að koma fyrir farangri okkar. Við
reistum upp tjaldið, í skjóli við háan mel,
byrjuðum síðan á snæðingi, eftir langa ferð.
Þegar öllu var fyrir komið eins og bezt
gat gegnt, undir nóttina, lögðumst við til
svefns, í hina nýju íbúð okkar, því að allir
56
UNGA ÍSLAND