Unga Ísland - 01.03.1944, Qupperneq 36

lielzt var von grasa. Uppi á heiðiimi, inn
með Gilsárjökli, sagði Steini gamli, að hefðu
verið hinar mestu grasabreiður. Þangað var
oft farið til grasa heiman úr dalnum. Þang-
að var einnig lialdið núna. Við jökulræt-
urnar settumst við niður, tókum upp mal-
poka okkar og borðuðum. Sólin stafaði sín-
um gullnu geislu'm niður á bláar jökul-
bungurnar, sem glóðu eins og spegill í kyrr-
um morgunblænum.
Dagurinn leið. Það var lítill grasafcngur
hjá okkur félögum. Þessir gömlu grasamenn
sögðu, að- ^ílin gerði okkur illt, það væri
ómögulegt að finna grös í þessum steikj-
andi hita.
Kvöldið var kyrrt og bjart eins og dag-
urinn. Sólin var gengin til viðar, þegar við
lögðum heim.af heiðinni. 1 tjaldinu neytt-
um \ ið kvöldverðar. Að því búnu lögðumst
við til svefns. Nóttin færðist yfir dalinn.
Heiðarfuglarnir sungu sín dýrðlegu sumar-
ljóð. Ain niðaði í þröngu gilinu, lækirnir
hjöluðu, lindirnar brostu, og nóttin leið
hægt og liægt, og hvarf svo loks í skaut
sumarsins.
Eftir langan, væran blund vaknaði ég.
Ég hélt niðri í mér andanum og hlustaði.
Hljóð var nóttin, sem ríkti fyrir utan dyrn-
ar. Ég reis upp á olnboga og gægðist út.
Það var kominn morgun, sólin gyllti vest-
urhlíðar fjallanna niður í giljabotna. Jónsi.
hafði vaknað við bröltið í mér. Hann kom
nú lika út í gættina.
— Það verður sólskin í dag, sagði hann.
— Lítið grasaveður, anzaði ég, um leið
og ég skreið aftur í flet mitt.
— Hvernig er veðrið, strákar? spurði
Steini gamli, sem nú var risinn upp við
olnboga.
— Alveg eins og í gær, svaraði ég glað-
ur í bragði.
— Það var svo sem auðvitað, af því að
maður óskaði eftir vætu, sagði hann eins
og hálf önugur yfir sólskininu.
Snævi þakinn jökulskallinn glóði eins og
silfur í.gullnuðu geislaflóði sólarinnar. End-
urnar sungu á lygnu heiðarvatninu. Þær
syntu aftur og fram, blökuðu vængjunum,
buðu góðan dag, flugu síðan með kveðju
frá heiðinni út i himingeiminn, yfir fjöllin
blá.
Við grasamennirnir sátum kringum litla
mosaþúfu, í gróinni laut utarlega í heið-
inni.
— Við skulum reyna að herða okkur við
grösin í dag, þó hcitt sé. Sagði Bjarni á
llrauni.
— Ætli við förum ekki lieim í kvöld,
bætti pabbi við.
— Heim í kvöld, hugsaði ég. Þetta var
þá seinasti dagurinn, sem við vorum í þess-
um nýja heimi. Við risum upp úr mjúk-
um mosanum og löbbuðum inn heiðina,
hver með sinn poka undir hendinni.
Dagurinn leið fljótt til enda, eins og
allir hinir sólskinsríku sumardagar. Við
löbbuðum glaðir í bragði heim að tjaldinu.
í kvöld ætluðum við heim. Heim frá lieið-
inni. heim frá læknum svala og bláa heiðar-
vatninu. Við lögðum reiðtýgin á hestana,
lagfærðum allan okkar farangur í sem best-
an búning fyrir burtförina, síðan felldum
við tjaldið og þá var allt búið til heim-
ferðar.
Þegar við lögðum af stað, lék þýður aft-
anblærinn um dalinn. Sólin var liætt að
skína, hún var gengin til viðar, bak við
fjöllin blá.
Þannig liðu allir hinir dýrðlegu sumar-
dagar, sem voru svo ríkir af sólskini og
blíðu. Það var eins og hver þeirra hefði
eitthvað nýtt að boða, en þeir hurfu jafn
skyndilega og þeir komu, þeir lieilsuðu og
kvöddu, flugu svo hljóðir á burt eins og
draumur í skaut næturinnar.
Júlíus D. Friðriksson.
58
UNGA ÍSLAND