Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 30

peysufatapils og lítill, hvítur dúkur settur
uin hálsinn á honum. Síðan var hvolpurinn
skírður Spori. Spori stækkaði nú óðum svo
að hann gat rekið kýrnar með mér. Hann
hafði það til að bíta í hælana á kúnum
og skríða undir kviðinn á kálfunum og
gelta þar og ætlaði að gera þá vitlausa.
Bezta skemmtun Spora var að elta hanann.
Einu sinni kom hann lallandi með stóra,
græna fjöður úr stélinu á hananum í kjapt-
inum og stóð endinn á fjörðrinni langt upp
fyrir haus á honum og var hann býsna
skringilegur ásýndum.
Hulda Osk Agústsdóttir.
ÞEGAR ÉG VAR í SVEITINNI.
Fuglamerkingar 1943.
Við stóðum úti á hlaði, bróðir minn og
ég, og vorum að hugsa um, hvcrt við ætt-
um að fara. „Eigum við ekki að merkja
fugla?“ spurði ég. „Jú!“ sagði bróðir minn
Friðrik að nafni og kallaður Hiddi. „Það
skulum við gera“. Ég sótti inn fuglamerk-
ingatöskuna og héldum við síðan af stað.
„Heyrðu Bjössi!“ sagði Hiddi, „eigum við
ekki að athuga kríuhreiðrin hjá „Kerinu“,
það gætu verið komnir ungar úr eggjun-
um“. „Það væri reynandi“, sagði ég. Síðan
gengum við þögulir niður í mýri......En
skyndilega stoppuðum við, vegna þess að
fugl flaug upp með miklum vængjaþyt.
„Farðu varlega!“ kallaði Iíiddi, „það hlýt-
ur að vera hrciður hérna í nánd“. „Já! og
hérna er það“, sagði ég og var nærri búinn
að stíga ofan á það um leið. Við beygðum
okkur niður og sáum 4 hrossagauksunga í
hreiðrinu. Síðan settumst við niður og tók-
um upp merkin og eina töng. Tók ég síðan
einn ungann varlega upp úr hreiðrinu og
lét bróður minn fá hann, og hann tók hann
í vinstri hönd sér og hélt hægri fæti hans
örlítið út -með' þumalfingri og vísifingri.
Því næst víkkaði hann út merkið og setti
á fótinn. Ég rétti honum töngina, og hann
lierti að hringnum og skrifaði upp númerið
sem var á. Þetta gerði hann við alla ung-
ana, og héldum við síðan áfram niður að
„Keri“. Óðum við yfir ána, og tóku nú
kríurnar til að steypa sér niður að okkur.
Loftið ómaði af „krí, krí, krí“ og varð al-
veg svart eða réttara sagt hvítt af kríum.
Við merktum þarna 7 kríuunga, og þótt-
umst góðir. Gengum við nú meðfram ánni
og upp á háan sandhrygg. Þar merktum
við tæplega 20 kríuunga. Þóttumst við nú
hafa vel gert og héldum heimileiðis, en á
lciðinni sáum við máríuerlu flögra frá kletti
nokkrum. Við hlupum þangað strax og
klifruðum niður klettinn og sáum þá dálitla
rauf í honum og þar í 6 máríucrluunga í
hreiðri. En þá heyrðum við eitthvað grun-
samlegt skrjáf fyrir innan hreiðrið, og fór
ég með hendina inn fyrir og náði þar í
kvenfuglinn og merktum við síðan alla
þessa fugla. Héldum við nú loksins heim,
glaðir yfir góðu dagsverki.
NB. Þess skal getið, að þetta sumar
(1943) merktum við alls 87 fugla, en áður
höfðum við merkt 90 fugla.
Rjöm Sigurbjömsson.
Tvœr skrítlur
í KVIKMYNDAHÚSI.
Páll: — Ég ætla að fá einn aðgöngu-
miða.
Afgreiðslustúlkan: — Þeir eru ekki til,
nema úti á götu. ,
í SKÓLANUM.
— Kennarinn: — Stebbi litli! Hvað ættir
þú raikið eftir, ef ég gæfi þér eina krónu og
þú gæfir systur þinni 50 aura?
Stebbi: — Ég mundi ekki gefa henni
neitt, því að hún er svo rík af öllu, sem
lnin á í eigu sinni.
Geir Garðarsson sendi.
84
UNGA ÍSLAND