Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 33

Skíðaferð í maí
Það var komið fram að maílokum og
snjór allur farinn burt af túnum og engj-
um, en í hans stað voru græn grösin að
bvrja að skjóta kollinum upp á yfirborðið,
og brátt mundi láglcndið allt grænt vfir
að líta. Það var því engin furða, þó að
gamla fólkið hristi höfuðin og talaði í sín-
um mesta vandlætingatón, um bölvaða
heimskuna í strákunum, að hugsa sér að
fara á skíði núna. Það var nefnilega ráða-
gerð með mér, Sigga í Torfafelli og Kristjáni
í Levningi, að fara með skíðin okkar upp
á fjallið fyrir dalbotninum, eitthvert kvöld-
ið, þegar frost væri til fjalla, og leika okk-
ur þar í bjartri vornóttinni, því við sáum
og vissum að þar var svo mikill snjór, að
nægja mundi öllum þeim Islendingum, sem
fara vildu á skíði. Við ákváðum svo að
leggja af stað frá Villingadal 29. maí 1943
kl. 10 að kvöldi. Kristján og Siggi voru
áður búnir að koma sínum skíðum þangað,
svo að þeir gátu bara komið lausir á til-
teknum tíma og tekið mig og skíðin með.
Laugardagurinn 29. mai fór í hönd með því
|->ezta veðri sem vorið hafði að bjóða. Við
vorum önnum kafnir allan daginn við að
marka lömb og sleppa lambánum i hag-
ann, því nú áttu þær að fara að sjá sjálfar
nm sig og lömbin sín. Svo þurftum við að
gera sitthvað fleira. sem óþarft er hér upp
þau rödd, er sagði: Mamma! Mamriia! Þau
heyrðu öll. að það var rödd barnsins, sem
fyrst sagði: — Eg fer til himins. En faðir-
inn sagði: — Ég bið þig, farðn ekki strax
frá mér. — Bráðum glaðnar til og sólin
skin.
En rödd barnsins hélt áfram að hrópa:
— Mamma! Mamma! — Og konan tók
ekki tillit til þess, sem maðurinn sagði, og
skeytti engu um tárin, sem runnu um
vanga hans. Hún hvarf til hans, kyssti hann
og sagði: — Elsku vinur, það er kallað á
nvig — ég verð að fara. Síðan fór hún og
þeir urðu tveir eftir, ferðamaðurinn og vin-
ur hans.
Þeir héldu áfram göngu sinni — áfram —
áfram. Loks komust þeir út í jaðar skóg-
arins og rautt skin sólarinnar streymdi á
móti þeim milli trjánna.
En á meðan þeir voru að brjótast gegn-
um síðustu runnana, hvarf vinur ferða-
mannsins. Ferðanvaðurinn leitaði, hann
kallaði, lvann hrópaði á vin sinn, en ekki
bar það árangur. Nú yar skógurinn að baki
og sólin skein yfir landið, sem hvíldi í rnild-
um friði undir geislum hennar. Allt í einu
birtist ferðamánninum öldungur einn, sem
stóð þar hjá honum. — Hvað ert þú að
gera hér? spurði ferðamaðurinn. Það færðist
einkennilegt bros yfir andlit gamla manns-
ins og hann sagði: — Ég hef ekkert að
gera annað en minnast hins liðna. Komdu
og vertu með mér.
Og ferðamaðurinn og öldungurinn settust
niður hlið við ldið. Þarna sátu þeir og
horfðu á, hve fagurt sólin skein. En meðan
ferðamaðurinn sat þannig, komu þeir tíl
lvans á ný allir, vinir hans, sem hann hafði
rnisst. Þarna hitti hann þá alla. Þarna kom
barnið, drengurinn, ungi maðurinn, sem
unni, — faðirinn, móðirin og börnin. Öll
voru þau þarna og hann hafði engan misst.
Iíann eiskaði þau öll og það var yndislegt
að mega nú enn á ný dvelja meðal þeirra.
UNGA ÍSLAND
87