Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 15

Inga var alls ekki viss um, hvað hún
ætti að segja við þessari athugasemd.
— Rikka og hann voru alltaf sam-
mála og alltaf á móti mér, hélt hann
áfram og það var eins og hann segði
þetta í trúnaði. — Þau voru bæði skyn-
samari og vissari í sinni sök en ég. Ég
var alltaf dálítið hægfara. Mér var líka
oftast illt í maganum alveg eins og nú.
... Þau voru hvort öðru lík og vildu
bæði ráða. Þess vegna lenti þeim líka
saman að lokum.
— Af hverju urðu þau ósátt, Sófus
frændi? spurði Inga forvitnislega og
laut fram yfir borðið í áttina til hans.
Sófus frændi deplaði litlum og nær-
sýnum augunum og horfði á hana.
— Þú líkist henni móður þinni, sagði
hann, — þess vegna lízt Rikku heldur
ekki á þig. Ingu heyrðist ekki vera laust
við hæðnishreim í rödd hans. Sófus hélt
áfram:
— Rikka varð afbrýðissöm, þegar Óvi
komi heim með stúlkuna, sem hann var
svo skotinn 1, að hann sá ekki sólina.
Rikka vildi vera númer eitt eins og
áður, skal ég segja þér, og kærastan
vildi líka vera númer eitt. Eftir að þau
giftust varð allt vitlaust og Ovi tók
svari frúarinnar, hvað sem tautaði —
auðvitað.
Inga stóð allt í einu frammi fyrir
frænda sínum og horfði á hann hvöss
á brún.
— Eg skal alltaf virða pápa fyrir það,
sagði hún áköf. — Mamma hefur haft
rétt fyrir sér, það hefur hún alltaf.
Hún er bezta móðirin, sem til er í heim-
inum og ég er hreykin af að líkjast
henni.
Hún þagnaði og varð hálfskelkuð við
það, sem hún hafði sagt. Nú var ekk-
ert líklegra, en að hann vrði reiður
og fengi Rikku til að senda hana heim
aftur. En frændi varð ekki reiður. Hann
brosti ánægjulega, kinkaði kolli og
sagði:
— Bezta móðirin, sem.til er í heimin-
um.... Svona á það að vera.... Líttu á.
Hann dró öskjur upp úr sloppvasa sín-
um, opnaði þær og rétti til Ingu. Hún
leit forvitnislega ofan í þær. Þarna var
hvað innan um annað, nokkrir hálf ó-
hreinir sykurmolar, hálfur banani, fjór-
ar eða fimm rúsínur og tveir ferhyrndir
súkkulaðimolar. — Fáðu þér hvað sem
þú vilt, sagði hann vingjarnlega. — Við
verðum áreiðanlega góðir vinir... En
mundu nú að segja Rikku ekki neitt
um kaffið. Hún er ströng skal ég segja
þér.
—Eg vildi að hún Rikka væri eins
góð og hann frændi, hugsaði Inga, þegar
hún gekk niður í garðinn með körfuna
í hendinni, sem hún ætlaði að tína ber-
in í. — Honum er ekkert kalt til
mömmu.
— Ég er komin til að hjálpa þér,
kallaði hún til Lenu. Lena var byrjuð
að tína rifsberin og nokkrar stórar
torgkörfur stóðu við runnann skammt
frá henni. — Heldurðu að það verði
ekki gaman?
— O, þú verður nú víst fljótlega
þreytt á því, sagði Lena rólega. Inga
lét sem hún heyrði það ekki. Þær tóku
báðar til starfa. Berin héngu rauð og
fullþroskuð á greinum rifsrunnanna og
þeim varð vel ágengt.
Ingu var létt um málið. Hún gat
spjallað um allt, sem bar fyrir augu.
Lena varð líka smám saman ofurlítið
skrafhreyfari.
— Er frökenin hérna frænka þín?
spurði Lena og það var auðheyrt, að
henni fannst það ótrúlegt.
UNGA ÍSLAND
101