Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 17

dæmis að sauma eða eitthvað bóklegt, til
dæmis að verða kennslukona?
— Kennslukona, sagði Lena háðslega, —
til þess, að allir krakkarnir bentu á mig.
Og allt, sem ég ætla að sauma verður kol-
svart í höndunum á mér .... Svo þarf ég
ekki heldur að hafa neinar áhyggjur af því.
Frænka mín er búin að ákveða, að ég skuli
verða vinnukona hérna á Eikarbjargi. —
En bara ég verði nú ekki farin mína leið
áður en það verður.
Þetta síðasta sagði Lena svo beizklega,
að Ingu varð hverft við. Hún heyrði að
hugur fylgdi máli og henni sárnaði þverúð
þessarar nýju vinkonu sinnar.
— Hvert ætlar þú að fara? spurði hún
alvarlega.
— Langt, langt í burtu, hvíslaði Lena og
starði þunglyndislega út í bláinn eins og
hún sæi eitthvað í fjarlægð, sem enginn
annar gæti séð. En þegar hún varð þess
vör, að Inga var líka orðin hrygg af að
heyra til hennar, reyndi hún að gera sig
glaðlega.
— Kærðu þig ekkert urn það, sem ég er
að masa, sagði hún. — Nú get ég talað viðv
þig og á meðan get ég verið í góðu skapi.
Inga horfði rannsakandi á hana.
— Þú ættir að æfa með mér leikfimi á
morgnana. Ég vil reyna að gera mér eins
mikið úr sumarleýfinu og ég get, og ég hef
svo gaman af leikfimi.
Lena kafroðnaði fyrst og fölnaði síðán.
— Þú mátt ekki biðja mig um þetta,
sagði hún hörkulega. — Þú veizt ekki ....
En nú skulum við ekki tala meira um það.
Síðan bætti hún við eftir andartaks þögn
og reyndi að gera sig létta í máli: — Við
verðum að herða okkur, annars verður
frökenin ekki ánægð. Og ég fæ eina krónu,
þegar ég verð búin að fylla þessar körfur,
en frænka fær hana nú reyndar.
Inga hætti í þetta sinn að reyna að láta
Lenu líta lítið eitt bjartari augum á lífið
og heiminn. En hún ætlaði ekki að gefast
upp. Hún var staðráðin í því að gera
aðra tilraun síðar.
VII.
Það var bjartur sumarmorgunn og glaða
sólskin. Aldingarðurinn á Eikarbjargi fékk
sinn skerf af því, fuglarnir sungu og blóm-
in ilmuðu.
Inga kom hlaupandi eftir einum trjá-
göngunum. Augu hennar tindruðu af fjöri,
hárið þyrlaðist úm brúnleita vangana og
andlitið var allt í einu brosi.
Nú voru fjórtán dagar liðnir síðan hún
kom hingað, og tíminn hafði flogið. Á
hverjum degi gerðist eitthvað nýtt og
skemmtilegt, og hún hafði eignazt marga
vini. Allir, sem hún kynntist, urðu vinir
hennar og góðkunningjar, nema tveir, og
þessum tveimur var fremur kalt til hennar.
Það var auðfundið.
Það voru Rikka frænka og jómfrúin,
Severina Sivertsen. Ingu þótti miður að
vera enn í ónáð frænku sinnar, en féll það
samt ekki sérlega þungt, og ekki gat hún
borið neina sérstaka virðingu fyrir þessari
þurrlegu og reigingslegu og stundum hálf
ótugtarlegu fi'ænku sinni. Ilina var henni
alveg sama um, það var kerling sem henni
leizt ekki á.
Sófus fi-ændi, Anna og móðir hennar, Óli
garðyrkjumaður og allt fólkið hjá öku-
manninum — fyrst og fremst Lena — voru
beztu vinir licnnar. Þau kölluðu hana litla
sumargestinn, vissu að hún var í ónáð hjá
æðstu foi'sjón búgarðsins, fannst það vera
meðal annai's ranglætis í hciminum og
vildu gei'a sitt Lil að bæta úr því.
Það var fallegt í trjágarðinum svona
snemma dags. Klukkan var ekki nema hálf
sex. Inga hafði verið að ljúka við morgun-
kaffið sitt í eldhúsinu lijá Onnu og var
komin út aftur. Á hverju kvöldi smurði
hún fáeinar myndai'legar brauðsneiðar fyr-
UNGA ÍSLAND
103