Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 21

fram úr rúminu og gægðist út meðfram
gluggatjaldinu. Þá sá hún til Ingu, þar sem
hún gekk um stíginn og hvarf inn í garð-
inn. Hún sá hana brosa til Onnu, sem
teygði sig út úr eldhúsglugganum og veif-
aði til hennar. Ilún brosti til fuglanna og
það var eins og þeir þekktu hana. Það var
svo sem auðséð, að öllum var vel við þessa
telpu. Allan daginn var hún kát og viljug
og vildi alltaf og alls staðar hjálpa til, en
hún líktist móður sinni, og stundum þurfti
Rikka ekki nema að horfa á hana til að
komast í illt skap. Þó gat hún ekkert fund-
ið til að setja út á hana, hvað fegin, sem
hún hefði viljað, jafnvel Severina Sivers-
sen var í vandræðum með það.
VIII.
Inga hélt leiðar sinnar gegn um garð-
inn, glöð og frjálsleg að venju, en ekki
hafði hún lengi gengið, þegar undarlegt
hljóð barst henni til eyrna. Henni heyrðist
það koma út úr runna einum þar skammt
frá, og þegar hún stakk höfðinu inn á milli
greinanna, þá sá hún hvar Óli garðyrkju-
maður stóð, sneri baki að henni og hallað-
ist upp að tré.
— Ertu veikur, Óli? spurði hún og hrað-
aði sér til hans. Veslings maðurinn. Andlit
hans var afmyndað af undarlegustu drátt-
um og viprum, en þar hafði hún aldrei
séð annað en alvöru og kyrrð. Hann dró
upp vasaklút sinn og þurrkaði sér um aug-
un. — Ilefur þú tannpínu, eða livað er að
þér? spurði hún aftur.
— O-ho, stundi Óli, titraði frá hvirfli til
ilja og tyllti sér niður á hjólbörurnar. —
Það var sannarlega hrífandi sjón að sjá
þann gamla í þessum ham, stundi hann.
— Hvernig gazt þú komið honum til þess
arna?
Inga skildi nú, hvernig í öllu lá og gerði
sig byrsta í tali og stranglega.
— Nú, svo að þú hefur staðið á gægjum,
og svo hlærð þú .... Þú ert eins og strák-
arnir í skólanum.
— Ég var að raka saman ruslinu. Maður
verður þó líkléga að koma óþverranum
þangað, sem hann á að vera, sagði Óli
nöldrandi og bætti við liressari í bragði:
— Og þegar maður sér þann gamla ganga
á fjórum fótum og valhoppa í skyrtunni
einni fata, — ha, ha — þá get ég ekki stillt
mig um að hlæja.
Og andlit hans afmyndaðist aftur svo
skringilega, að Inga hló ósjálfrátt líka.
— Frændi var nú reynar í buxum, sagði
hún og settist á hjólbörurnar hjá Óla. —
Og mér líkar ágætlega við hann, en honum
finnst hann alltaf vera veikur og ég ætla
að lækna hann með leikfimi.
— Ætlar þú ekki líka að liressa pínu-
lítið upp á frænkuna? Óli deplaði augun-
um kankvíslega.
— Ó-nei-nei, þakka þér fyrir. En ef þú
verður að skopast að okkur, þá skal ég
líka taka þig í leikfimi. En ekki grunaði
mig, að þú gætir orðið svona glaðlegur. Ég
hef áreiðanlega aldrei áður séð þig hlæja.
— Það hefur nú ekki verið mikið til að
hlæja að hérna fram að þessu, skal ég segja
þér. Óli reis á fætur, spýtti í lófana og lagði
af stað með hjólbörurnar. — En ef þið
haldið svona áfram á morgnana, þá skal
ég reyna að verða einhvers staðar nærri.
Það er bezta bíó að sjá til ykkar.
Óli var nú aftur orðinn alvarlegur eins og
hann átti að sér. Hann hélt leiðar sinnar
með hjólbörurnar og Inga fylgdist með
honum.
— Geta menn ekki baðað sig í vatninu
úti við skógarjaðarinn? Inga benti út á
milli trjánna. Þar sást á vatnsflöt, blikandi
í sólskininu. — Ég ætla að reyna að fá
Lenu til að iðka svolítið leikfimi. Sumar-
leyfið er byrjað í skólanum hjá þeim, og
frænka hennar fær að fara í ferðalag, en
UNGA ÍSLAND
107