Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 29

er reis hann upp og spýtti
öllum pillunum í koppinn,
reif svo af sér trefilinn
og undir sæng hann setti,
síðan hitapokanum
undir rúmið sletti.
Lagðist svo á koddann
og fuglsblund tókst að fá sér.
— Fannst það að öllu samanlögðu
ráðið til að ná sér. —
A meðan þetta gerðist
hans bekkjarbræður sátu
og bösluðu við að skrifa
og reikna eins og þeir gátu.
En Gunnar svaf ei lengi,
það glumdi einhver dynkur,
gólfið og rúmið titruðu,
það var svo mikill slinkur.
Hann leit upp til að vita,
hver ró hans væri að raska.
Það reyndist bara vera
hans eigin skólataska.
Jafnvægi á borðröndinni
taskan hafði tapað,
eða tekið sér það Bessa-leyfi
og niður á gólfið hrapað.
Drengnum sýndist ekki vera
gott við því að gera.
—■ Hvað gerði til með töskuna?
Nei, látum liana vera!
Svo byrgði hann sig niður
til að blunda líkt og áður,
sem betur fór þá tókst það,
því svo var hann ekki þjáður.
En að augnabliki liðnu
var hann upp af svefni hrokkinn,
og óttasleginn varð hann,
því að græna pennastokkinn
liann sá við rúmið standa,
en núna í læknislíki
með lonníettur á nefinu.
(Svei mér, ef ég ýki,
því pennastokkar geta orðið
gríðarlega fræknir).
— Góðan daginn, sagði hann,
ég er Pennastokkur læknir.
— Ég heyrði sagt á skotspónum,
þú hefðir sjúkdóm þungan.
— Heyrðu, Gunnar, lof mér sjá þig!
— Hvernig er í þér tungan?
Gunnar þorði ekki annað
en glenna upp á sér munninn,
svo gæti hann sýnt tunguna,
en þrautin var ekki unnin,
því læknirinn í tunguna
bæði kleip og kreisti,
af kvölum æpti Gunnar,
en læknirinn sig reisti
upp og sagðist skilja,
að sér hentaði ekki að hika.
— Halló! sagði ’ann,
komdu hérna/ systir Reglustrika!
Slætti sínum næstum því
hjarta Gunnars hætti
af hræðslu, því að alveg
í sama andardrætti
úr tösku hans kom reglustrikan
æði snör í snúning
snurfusuð og uppdubbuð
í lijúkrunarkonubúning.
Og bækur hans úr töskunni
hópuðust í hrönnum,
þær höfðu breytt um útlit
og líktust orðið mönnum.
Pennastokkur mælti:
— Við handfljót vera verðum,
því vitið, góðir hálsar,
hér er alvara á ferðum.
Mér sýnist betra að hjá okkur
dugur og djörfung ríki,
ef drengnum á að bjarga.
— Hann er með skrópasýki.

UNGA ÍSLAND
115