Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 34

Allt í einu moruðu gresjur, vegir og
skógarstígar, sem lágu til Betléhem, af þess-
um ferðadýrum.
Skógarbjörninn, oturinn, villisvínið og
mörg önnur villidýr, komu frá hæðum og
háfjöllum. Búfénaðurinn og hinn vitri fíll
þrömmuðu eftir aðal-þjóðveginum. Fíllinn
hafði slegizt í förina með búfénaðinum af
því, að hann var svo þungur, að hann
óttaðist að fætur hans mundu sökkva of
djúpt niður í sandinn og moldina á gras-
sléttunni.
Snigillinn skreið meðfram minnsta götu-
slóðanum; og hann sagði froskinum, félaga
sínum, frá því í trúnaði, að hann ætlaði að
gefa Jesúbarninu litla húsið, sem hann bar
á bakinu.
Hin dýrin komu í hópum eftir ættbálk-
um og tegundum. Ógurlegur fjöldi af dýr-
um tróðst nú að fjárhúsinu allt í kring.
Allir voru tilbúnir, hver með sína gjöf, og
biðu eftir, að sér yrði hleypt inn.
Varðhundur stóð við dyrnar til að gæta
reglu. Hann leyfði dýrunum, einu og einu
í senn, að koma inn að jötunni. Hann leit
einnig eftir gjöfunum og þaggaði niður í
þeim, sem höfðu of hátt. Hann ráðlagði
stórvaxna fílnum með mestu hæversku, að
krjúpa á kné og ganga þannig inn í húsið,
svo að hann gæti séð litla Jesúbarnið, því
að fíllinn var svo stór, að hann komst ekki
inn á annan liátt.
Aumingja villisvínið fékk ekki að koma
inn. Það varð ákaflega hnuggið og vonsvik-
ið og faldi sig á bak við fjárhúsið til að
gráta. Villisvínið hafði haft með sér fullan
poka af eikarhnetum, en því var sagt, að
þessi gjöf hentaði ekki handa barninu.
Ljónið, sem lá þar í skoti einu, greiddi
skegg sitt og sagði urrandi við villisvín-
ið: Komdu ekki hingað með hávaða!
Farðu burtu! Ég þarf að vera hér á verði,
svo að Heródes grimmi drepi ekki barnið.
Það var dálítil huggun fyrir villisvínið,
þegar varðhundurinn rak hina háværu
kráku í burtu. Hún hafði meðferðis handa
barninu gullfesti, gullhringa og sitt hvað
fleira.
En varðhundurinn sá undir eins, að gjaf-
ir hennar voru stolnar. Þessi ósvífna kráka
varð því að hypja sig í burtu með skömm.
Dýrin héldu áfram að streyma að úr
öllum á.ttum. Smáfuglarnir kvökuðu og
tístu, en þrestir og næturgalar sungu söngva
sína fyrir barnið.
Slangan fór úr gamla hamnum sínum og
gaf Jesú hann. Hamurinn var blásinn upp
með lofti, svo að hann líktist lifandi slöngu,
sem barnið gat leikið sér að og glaðst yf-
ir.
Skógarbjörninn kom með villibýflugna-
hunang vafið innan í næfra. Höfuð hans
var a'Út sto'kkbólgið eftir býflugnastungur,
en þó broSti hann út undir eyru af ánægju,
þegar hann kom með þessa gjöf sína handa
litla Jesúbarninu.
Aparnir stukku svo skemmtilega skringi-
lega, og klifruðu svo fimlega hér og þar
framan við fjárhúsdyrnar, að litla barnið
fór að hlæja að því. En nú nálgaðist sá
tími, að fjárhirðarnir kæmu utan af Betle-
hemsvöllunum. Varðhundurinn leytfði þó
enn einni gæs að áfhenda fiðurpokann sinn.
Síðan sagði hann dýrunum að fara leið-
ar sinnar.
Dýrin hlýddu honum og hurfu á brott
'hvert af öðru, en lengi geymdu þau minn-
inguna um þennan mikla dag. Þau ræddu
um þetta við börnin sín, og börn þeirra
sögðu svo niðjum sínum frá því, og þann-
ig hefur þessi saga gengið frá einum ætt-
lið til annars allt til vorra daga.
Ég heyrði, þegar gamli kötturinn okkar
var að segja litlu kettlingunum sínum þessa
sögu; en kisa vissi ekki, að ég hlustaði á
hana.
(Úr Ungdommens röde kors).
Jón N. Jónasson, þýddi úr norsku.
120
UNOA lSLAND