Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 57

Drengurinn varð mjög glaður við komu
hennar.
— Nei, veiztu annars ekki, hvar þú ert
stödd? sagði hann. Þá er ég hræddur um
að illa fari fyrir þér. Hér býr nefnilega
hræðilega vond tröllskessa. Það er vissara,
að þú forðir þér meðan tími er til.
— En hver ert þú þá? spurði María.
— Ég er prinsinn í Kaliforníu, en hér
verð ég að dúsa alla ,mína ævi og gæta að
fénu tröllskessunnar, nema að einhver
stúlka komi hingað, sem er svo dugleg, að
spinna, að hún hafi við skessunni og spinni
jafnótt ullina af fénu og skessan klippir
það. Fleiri en ein og fleiri en tvær stúlkur
hafa villzt hingað, en engin þeirra hefur
getað spunnið svo mikið sem einn hundr-
aðasta af því, sem skessan klippir. Þá verð-
ur ske§san öskuvond og breytir stúlkunum
í engisprettur, sem hoppa hér um sléttuna,
unz einhver fugl kernur og tekur þær. Nei,
þú skalt forða þér. Ég kemst héðan aldrei
hvort sem er.
— Hefirðu ekki reynt að flýja? spurði
María.
— Jú, oft og mörgum sinnum, en það
fer alltaf á sömu leið, ég villist í gljúfra-
göngunum og skessan finnur mig strax.
— En í þetta sinn skaltu þó sleppa, sagði
María. Ég batt þráðarenda hér í einn
runna og reki ég mig eftir þræðinum finn
ég auðveldlega hina réttu leið.
Þetta þótti drengnum heillaráð. En er til
kohi var þetta ekki auðvelt. Þau fundu
hvergi runnann, sem þráðurinn var bund-
inn við. Þau leituðu og leituðu, en allt
kom fyrir ekki.
Allt í einu var skessan komin til þeirra.
Iíún var gömul og grett og gekk við helj-
armikinn staf. Þegar hún kom auga á börn-
in hló hún og sagði:
— Iívað eruð þið að sýsla hér? Þið æðið
um og snuðrið með höfuðin niðri í grasinu
eins og rollurnar mínar. Eruð þið að leita að
einhverju. Hugsið ekki um það. Komið þið
með mér. Ég skal láta litlu stúlkuna fá
eitthvað að gera. Kanntu að spinna, stúlka
mín? Ég vona, að þú kunnir það og getir
látið verkið ganga svolítið, annars breyti
ég þér í engisprettu. Komið nú! Og liún
hló, skvaldraði og ógnaði þeirn með stafn-
um sínum.
Þegar hún hafði rekið féð í hóp, kom hún
með rokk einn allmikinn og stól og sagði
Maríu að setjast. Sjálf tók skessan heljar-
mikil skæri upp úr vasa sínum. Nú ætla
ég að rýja þessar skjátur, sagði hún, en
þú verður að spinna úr ullinni jafnóðum.
Getir þú haft við mér, þá máttu fara frjáls
ferða þinna ásamt strákhvolpinum, en get-
irðu það ekki, veiztu hvernig fer. Nú byrj-
urn við.
Hún þreif eina kindina. Ivlipp, klipp,
klipp, klipp, sögðu skærin. Klipp, klipp, og
kindin var rúin. Með næstu kind gekk það
eins. Klipp, klipp, klipp. Og kindin var
laus við ullina. En María litla kunni líka
að taka til höndunum. Ullin þaut í flyks-
um kring urn hana, rokkurinn þaut og þráð-
urinn óx á snældunni. Þetta gekk fljótar
en auga á festi.
En hversu vel, sem María léysti sitt hlut-
verk af höndurn, var þó skessan hraðari.
Drengurinn stóð þarna titrandi af eftir-
væntingu og horfði á aðfarirnar. Hann sá
þegar hvernig þessu myndi lykta. Snældan
var að vísu orðin hálffyllt en ullarhaugur-
inn orðinn svo stór, að hann liuldi skess-
una. Þá allt í einu datt snældan úr rokkn-
um. María flýtti sér að taka hana upp, en
nú fór það á sömu leið og með hnykilinn.
Snældan datt á ný og hoppaði nú og hent-
ist áfram í loftköstum. Börnin flýttu sér í
dauðans ofboði á eftir henni en hún var
miklu fljótari og þau náðu henni ekki.
Skessan sat við ullarbinginn og tók ekki
eftir neinu. Skærin hömuðust og glömruðu
svo hátt, að kerlingin tók ekki eftir því, að
UNGA ÍSLAND
143