Unga Ísland - 01.07.1944, Blaðsíða 59

ERLENDUR HALLDÓRSSON:
H a r p a
Haustið var komið og sendi nú kaldar
vindstrokur niður eftir fjöllunum ofan á
láglendið fyrir neðan. Blómin voru fros-
in, visin og fokin burt með Norðra gamla,
sem var æði mikið farinn að láta til sín
taka. Fuglasöngurinn, sem hljómað hafði
svo yndislega um sumarið, var nú dáinn
út, og allir fuglar voru fa'rnir til hinna
heitu landa, þar sem blómin anga og fugl-
arnir syngja allt árið.
Nú var kominn sé tími, er fé var dæmt
til dauða og því slátrað. Nú var röðin
komin að Jóni gamla á Torfugili að dæma
lömbin sín. Smalamennirnir voru fyrir
nokkru komnir af stað í leitina og í þeirri
ferð var Steini, sonur bóndans, tíu ára
gamall drengsnáði, lítill, en kvikur á fæti.
Sæmundur gamli hafði dregið úr því, að
Steini færi, en Steini hafði sitt fram, þrátt
fyrir allan mótblástur frá Sæma gamla.
Steini var afar glaður, enda var það líka
í fyrsta skipti, sem hann smalaði. Hann
hafði að vísu smalað flóann oft og mörg-
um sinnum, en hann hafði alltaf þráð að
smala í alvöru, eins og hann orðaði það,
og nú var sú stóra stund, að hann fengi
að gera það, upprunnin. Eitt var það þó,
sem skyggði á gleði hans. Það var að nú
bjóst hann við, að Hörpu litlu yrði fargað.
Harpa var hvít gimbur, afar fögur. Móðir
hennar var kolsvört og hét því Surtla. Eig-
andi Surtlu var Steini litli og nú vonaði
hann, að hann fengi Hörpu litlu líka, en
það fanns* oabba hans óþarfi, svo að nú
var það hér um bil víst, að Harpa yrði
lögð á skurðari ðið með hinum dauða-
dæmdu stallsystrum sínum. Það var vissu-
.lega sorglegt, cn við þessu var ekki hægt
að gera.
Steini hugsaði djúpt um þetta, þangað
til hann hrökk upp við rödd fjallkóngsins,
föður síns:
— Svona nú, Steini minn, sýndu nú,
hvað þú getur, og farðu nú með honum
Arna gamla á Skriðufell inn í Vatnshyrnu.
Arni getur svo sagt þér nánar fyrir verk-
um. Vertu sæll á meðan, drengur minn.
— Vertu sæll, pabbi, sagði Steini og sneri
hestinum við. Þeir Arni þeystu á harða-
stökki inn með Háafelli og stefndu á Vatns-
hyrnu.
Þegar þeir höfðu riðið svona góða stund,
gat að líta svarta kind með mjallhvítu
lambi á beit meðfram götunni, Surtla og
Harpa! Steini sagði ekkert, en hann gladd-
ist i hjarta sínu ofurlitla stund. Sú gleði
hvarf þó skjótlega, jægar fyrir huga hans
sveif mynd af Iíörpu, þar sem hún lá á
skurðarborðinu. En hann hristi þessar
þungu hugsanir af sér og leit á mæðgurnar,
feitar og frjálslegar. Hann hugsaði með sér,
að ef Arni hefði ekki verið með honum, þá
hefði hann nú látið þær sleppa við dóminn
og leyft þeim að njóta lífsins og frelsisins
á fjallinu, en fyrst hann var með var það
ógerningur. Hann varð að hóa þeim mæðg-
unum suður fyrir Vatnshyrnu, þar sem
stórir fjárhópar biðu þess að verða reknir
til réttar.
UNGA ÍSLANb
145