Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 57

GÖMUL RONALJÓÐ OG RONALULUR.
23
ljóðið er íslenzkt að uppruna, og
það ;sé eignað Norðmanni af mis-
skilningi.
Það er mál komið, að íslenzk
alþýða fái að kynnast ljóði þessu,
sem hefir svo oft verið g«efið út
fyrir aðra er ekki kunna að meta
það neitt á. horð við hana. Rúna-
ljóðið er því látið koma hér fyrst,
en þar á eftir verður gerð grein
fyrir lielstu lagfæringum á því af
hálfu málfræðinganna, og joks að
ljóðinu lagfærðu í heild sinni er
vikið að því af hvaða ástæðum
ljóðið á að teljast íslenzkt.
Ljóðið er haft eftir útgáfu Kaa-
lundsi afl afiskrift Jóns Eggerts-
sonar og er með fyrirsögn af-
skriftarinnar á þessa leið:
Gömul Runa liod.
(1) F* vældr frenda roge,
föðezt ulfver i skoghe,
(2) Ú er af illu iarne,
oft löyper ræin a liiarne
(3) Þ vældr [kuenna k.
kater uærda faar af illu
(4) Ó er leid flestra færda
en [skalper suærda.
(5) R kuæda rossom uæsta
reghin [s. suerdet bædzsta.
(6) K er hægg-ja Barna
böl gorver naan fölfuan.
(7) H er kalldazter korna
krister skop hæimen forna
(8) N gerir næppa ko'ste
nöktan kælr í froste.
(9) 1 kollum bræ hræida,
blindan þarf at leida
♦) Me8 því aS rúnaletur er ekki til í
prentsniiSjum hér, eru Húnamyndirnar
teiknaSar meS tilsvarandi bókstöfum.
(10) Á er gufna goðe,
get ek at orr var frode.
(11) S er landa liome,
luti ek helgum dome,
(12) T er æin-endr asa,
opt (uærdr smiðr at hlasa
(13) B er lauf groenzstr líma,
loki bar flærdar tima
(14) M er molldar auki,
mikil er græip a hauki,
(15) L er þat fællr or fialli,
foss, en gull ero nosser,
(15) Ý er ueter grönster uida,
uant er þar er brennr at suida.
Svo sem Kr. Kaalund hefir
tekið framj á rúnaljóðið að sjálf-
sögðu alt saman að vera 2 vísu-
orða erindi samhend að niðurlagi,
með stuðlum og höfuðstaf, og
vísuorðið sex atkvæða jaífnaðar
lega. Ljóðið hefir verið ,svo alt
í fyrstu. tlt af þessu ber með 4. vís-
una, því þar vantar höfuðstaf, og
6. og 15. vísuna því þar eru ekki
niðurlags hendingar, og þarf að
laga þ'ær vísur. prof. Bugge
heldur því fram, að 6. og 15. vísan
þurfi ekki að hafa niðurlags hend-
ingar eins og hinar vísurnar, af
því þær hafi hendingar (innrim);
en það er ekki hægt að fallast á
það með honum; því vísuorðið:
“kaun er beggja barna” stendur
ekki í neinum hendingum, og liin
vísuorðin, ,sem um er að ræða, eru
ýmis aðalhend eða skothend þ. e.
a. s. reglulaus eins og vitlaust á
að sér að vera. Af lagfæringum
Björns M. Olsens virðist og mega
ráða, að liann hafi talið að erind-
in ættu öll: að hafa niðurlags-
liendingar.