Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 68
34
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
Þá sag'ði ein af hirðmeyjunum
með ofurlitlum ákafa:
“Eg- er alveg viss um, að stúlk-
an, sem sagði fallegu söguna af
góðu stjúpumii, fær blómliring-
inn.”
“Ljósliærða telpan, sem kom fram
áðan í gervi álfadrottningar, ætti
vissulega skilið að fr« þann iieið-
urskrans,” sagði önnur.
“Skyldi ekki drenghnokkinn,
sem málaði myndina af höllinni
hérna, eiga það öllu fremur skil-
ið, að fá þann krans!” sagði
hvatskeytslegur hirðsveinn, sem
kom að í þessu.
Þá tó'k til máls roskinn maður,
og' hann talaði hægt:
“Hræddur er eg um, að þið
vaðið hér reyk, því að fallegi pilt-
urinn, sem þarna fer, verður isig-
urvegarinn; — hann bjó 'til áðan
gyðju-líkneski úr leir.”
Þannig talaði hirðfólkið og
leiddi að því ýmsar getur, liver
hljóta mundi hinn eftirsóknar-
verða heiðurskrans.
En um kvöldið — um sólarlag
— þegar börnin hættu að leika
sér, ])á kom kóngssonurinn lit úr
höllinni, lét raða börnunum í
fylkingar og gaf hverju þeirra
dýrmætan gimstein. Því næst tók
hann lárviðarsveig og horfði yfir
fylkingar barnanna um stund.
Öll börnin héldu niðri í sér and-
anum. Alt fólkið hélt líka niðri í
sér andanum. Og það var jafn-
vel einis og höllin og rósarunnarn-
ir, og hið frjósama sléttlendi, og
sjálf kvöldgolan héldi niðri í sér
andanum. — Því, hver átti að fá
heiðurskransinn ?
Það var ekki fóthvati drengur-
sem átti að fá hann; ekki var það
stúlban, sem söng svo yndislega;
ekki drengurinn, sem samdi lag-
ið; né pilturinn, sem orti vísurn-
ar; né telpan, isem sagði söguna
af góðu stjúpunni; né dreng-
hnokkinn, sém málaði myndina af
höllinni; né Ijóshærða stúlkan,
sem lék álfadrotninguna; og ekki
heldur var það drengurinn fork-
unnar fríði, sem bjó til gyðju-
líkneski, úr leir. — Nei, enginn
þessara var sigurvegarinn.
Alt í einu gekk kóngssonurinn
þangað, sem lítil og' feimin stúlka
stóð yzt í einni fylbingunni.
“Elskulega, litla stúlka,” sag'ði
hann blíðlega, “þú ert sigurveg-
arinn og—drotning þessa dags.”
—Og að því mæltu setti liann lár-
viðarsveiginn á höfuð henni.
Allir litu nú spyrjandi augum
á kóngssoninn. Hann tók eftir
því, og' sagði við hirðfólkið:
“Undrist ekki, þó þessi feimna,
litla stúlka hljóti. lárviðarsveig-
inn. Hún hefir isem sé unnið til
hans, og langt fram yfir það; því
að þegar hin börnin voru að leika
sér, þá batt hún um sár þeirra,
sem rifu hendur sínar og andlit á
þyrnum rósanna, og hún þerraði
iár þeirra, sem grétu. ”