Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 77

GUNNBJARNARSKBR IÐ NÝJA.
43
alt af það lagið, að tefja fyrir
mér; og við að fara ofan bjarg-
ið hefi, eg taþað kröftum.
Sahinleikurinn:
Yiltu ekki hætta við uppgöng-
una? Kletturinn er hár og
brattur. Þú getur þirapað.
Hugsjónamaðurinn:
Nei. Eg ætla að reyna enn á
ný. Eg tók eftir því, að hend-
ur mínar og fætur móta bergið.
Þeir, sem á eftir koma, sjá spor-
in mín isvo lang-t sem eg kemst.
Samnleikurinn:
Komum þá.
Hermaðurinn:
Má eg ekki vera með?
Hugsjónamaðurinn:
Þú getur ekki ■ klifrað, nema
þú farir úr hermannabúningn-
um.
Hermaðurinn:
Eg get ekki afklætt mig, 'nema
mér sé skipað það.
Hugsjónamáðurinn:
Eg gef aldrei neinar skipanir.
Sannleikurmn:
Og eg ekld heddur.
Hugsjónamaðurinn og Sann-
leikurinn klifra upp kettana eins
og áður. — Neyðar- og angistar-
óp heyrist bak við klettasnösina
til hcegri.
Bödcl Vísindamannsins:
Við höfum róið á blind-sker.
Rödd Auðmannsins:
Það getur verið sokkin gull-
kista.
Rödd Löggjafans:
Eg' drukna, ef þið bjargið
mér ekki.
Rödd Auðmannsins:
Hundrað dali, ef einhver
bjargar mér.
Rödd TizkunnaV:
Ó, kjóllinn minn! Dýrindis-
kjóllinn minn!
Rödd Velsceminnar:
Eg hélt eg væri á ferð með
siðuðu fólki.
Rödd Prestsins:
Þetta hefst af því, að elta ól-
ar við Sannleikann. — Drott-
inn miskuna þú oss! !
Stutt þögn.
Raddir Vísindamannsins, Auð-
mannsins, Löggjafans, Prests-
ins, Tískunnafr og Velsceminnar:
Við erum að drukna. „
Hermaðurinn er sem steini
lostinn á meðan á þessu stend-
ur. Hrekkur við, þegar Hug-
sjónamaðurinn hrapar og fellur
niður í fjöruna. Hann gengur
að Hugsjónamanninum og skoð-
ar líkið.
Hermaðurinn:
Iiann er dáinn. Eg lifi einn
alla samferðamenn mína, og' nú
er enginn til að skipa mér lengur
—líf mitt einskis vert. (Tekur
ur upp sverð sitt, lcetur fallast á
það og deyr).
Sannleikurinn kemur niður
bjargið til vinstri. Gengur þang-
að sem hann stóð, þegar tjaldið
var dregið upp, og horfir út á
sjóinn. — Algert myrkur.
T j a 1 d i ð .