Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 83
Öríana.
Eftir TENNYSON.
o<z=>o
Mitt tærist hjarta af hugarþrá,
Óríana.
I heimi er enga hvíld aS fá,
Óríana.
Er sveipast hamra hauöur snjá,
Og hvirfilvindar næöa um strá,
Óríana,
Eg táplaus, einn, hrekst til og frá,
Óríana.
Enn húmþung njóla hauður fal,
Óríana,
Um hánótt gall við hanagal,
Óríana:
Viö vatnagný í veSrasal
Og vopnabrak, menn þeystu' aS val,
Óríana;
En lúSurþytur heimti hal,
Óríana.
í lindiskógi, und laufgum hlyn,
Óríana,
Og fyr enn riSi aS fleina dyn,
Óriana,
Er stóSum, tárglöS, styrs hjá hvin,
ViS stjörnuljós og mánaskin,
Óríana,
Eg hét þér trygSum, hjartans vin,
Óríana.—
í>ar stóS á virkisveggnum, bein,
Óríana;
Af öllum hernum sá einn svein,
Óríana:
Hún sá mig bera bitran flein
Og berjast, þegar hetjan ein,
Óríana,
Sté millum okkar, auSarrein,
Óriana.
En miðiS, örin — eitthvaS brást,
Óríana:
Sú banvæn ör mér illa brást,
Óríana:
Á hjarta þínu holund sást,
Mín hjartans brúSur, dauS þú lágst,
Óríana!
Mín hjartans brúSur, líf og ást,
Óríana!
Nú vopnaþingi þröng varS á,
Óríana,
Og lúðra köllin hrynu há,
Óríana.
Menn féllu, eins og falla strá
í feigðardans, í Vopnalá,
Óriana;
í dupti jarSar lágt eg lá,
Óriana.
Mig vega átti, er þar lá,
Óríana!
Hve má eg rísa foldu frá,
Óríana?
Hve má eg daginn dýran sjá?
Eg dauSan ætti aS gista ná,
Óríana,—
í moldu traSkast möðkum hjá,
Óríana.