Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 86
52
TÍMARIT bJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
vaðmáls-fötum, sem fóru lionum
sérieg'a vel. Hálslín hans var
drifhvítt og vel frá hálshnýtmu
gengið. Bóningur hans, fas og
l'ramkoma, bar l>ess órækan vott,
nð hann var hreinlátur og snyrti-
maður með afbrigðmn.
‘ ‘ Hvað lengi ertu búinn að vera
hér í landi, ’ ’ spurði eg.
“Eg kom að heiman í isumar.”
—-Hann brá vinstri liendinni upp
að enninu, eins og til að laga á
sér liárið, og setti upp hattinn.
“Komstu heina leið liingað til
British Columbia? ’ ’
“’Svo má það lieita. Eg dvaldi
hálfan mánuð í ‘Winnipeg, og hélt
svo áfram til Yaneouver, því að
þar bjóst eg við að finna bróður
minn. Eg er sem sé að leita að
bróður mínum. ”—Hann tók lilyn-
viðarlaufið af liandriðinu með
þumalfingri og vísifingri vinstri
handar, brá því upp að hægra
auganu, en dró liitt í ])ung. “Já,
alt af að loita að bróður mínum. ”
*‘Og hefirðu enn ekki fundið
liann?” spurði eg.
“Nei, eg hefi ekki fundið hann,”
sagði Björn og sta'kk laufblaðinu
í vasa isinn, eins og óafvitandi.
Eg fór frá Vaneouver til Victoria
og fn. Victoria hingað til Nana-
imo. En í öllurn þe.ssum bæjum
mun hann hafa verið.”
Eg tók eftir því, að rödd þessa
litla, snyrtilega Islendings var
mjúk og þýð og viðkunnanleg.
“Hvað heitir bróðir þinn?”
sagði eg.
“Jóliann heitir hann, og er
Kjartansson. Við erum hálf-
bræður. ’ ’
“Er langt síðan hann kom
liingað vestur?”
“Það eru nú um tuttugu og
fimm ár. Eg var á fimta ári, þeg-
ar liann fór til Ameríku. Hann
var þá seytján ára. ”
“Og þú manst þá lítið eftir hon-
um,” sagði eg.
“Mjög lítið.”'
“Skrifaði hann ekki við og
v'ið'í” ispurði eg.
“Fyrstu áriu, eftir að hann
kom vestur, skrifaði hann nokk-
uð oft. En aldrei eftir að móðir
okkar dó. Eg frétti samt um hann
stöku sinnum, úr bréfum, sem
aðrir skrifuðu heim til' manna í
minni sveit.”
“Heldurðu að liann sé liér í
Nanaimo?”
“Eg- held, að liann sé annað-
hvort dáinn eða þá farinn austur
aftur til Winnipeg,” sagði Björn,
eftir stundar þögn. — IJann sagði
mér samt ekki, af hverju liann
hélt ])að.
“Og ætlar þú þá austur aftur?”
“Já, undir eins og eg hefi inn-
unnið mér nóga peninga til að
komast til AVinnipeg. En nú er eg'
peningalaus, og er því að leita hér
atvinnu. Mér var sagt það í A7ic-
toria, að hér væri æfinlega mann-
ekla. — Og erindi mitt hingað til
þín í kvöld er það, að hiðja þig að
ganga með mér í fyrramálið til
einhvers af verkstjórunum við
námuna, og vita, hvort eg geti
okki fengið eitthvað að starfa.
Eg get að vísu fleytt mér ofurlít-