Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 91

BILL McARA
57
bragði og vinnur verk sitt vel og
trúlega. ’ ’
“Hann ,á engan rétt á því, aÖ
viima liér með hvítum mönnum,
frekar en Jappar og Kínverjar,”
sagði Jack, nokkuð þóttalega.
“Er liann þá ekki hvítur mað-
ur?” spurði Bill McAra.
“Það er ekkert hvítt við hann,
nema nafnið, ’ ’ gall Harry fram í.
“Hann er sem sé Eskimói frá Is-
landi. En allir vita, að Eskimó-
ar teljast ekki með hvítum mönn-
um. ’ ’
“Þið segið, að Islendingar séu
Eskimóar, og þess vegna ekki
hvítir,” .sagði Bill McAra. Og
eg sá, að augu hans urðu nokkuð
hvöss.
“Já,” sagði Jack; “og við get-
um ekki liðið það, að Islendingar
séu látnir vinna hér samhliða
hvítum mönnum, og það fyrir
sama kaup.”
“Alítið þið þá, að enginn Is-
lendingur sé jafnoki ykkar að
karlmensku og mannkostum?” —
Augu Bill McAra voru stöðugt
að verða harðari og livassari.
“Við álítum það,” sögðu þeir
Jack og Harry einum rómi.
“Heyrið þið, drengir,” sagði
Bill McAra og livesti röddina of-
urlítið; “eg andmæli þessu: Eg
segi, að Islendingar séu ekhi Eski-
móar. Eg segi, að Islendingar
séu hvítir menn. Og eg segi, að
enginn Islendingur se svo aumur,
að þið séuð þess verðir að leysa
skóþveng hans! ’ ’
Mér lieyrðist löng og þung feg-
in-stuna korna þaðan, sem Björn
stóð. En þeir Jack og Harry litu
stórurn augum á Bill McAra.
“Þekkir þú Islendinga, herra
McAra?” sagði Harry eftir
nokkra þögn.
“Eg þekki þá,” sagði Bill Mc-
Ara, og augu hans tindruðu eins
og fægðir demantar. “Eg þekki
Islendinga mæta vel. Hér er einn,
sem þorir að reyna við ykkur
báða í senn, hvar og hve nær sem
er. 0g hann heitir—Bill McAra.”
“Ekki ert þú Islendingur, lierra
McAra?” sögðu þeir Jack og
Iíany, og augun ætluðu út úr
höfðinu á þeim.
“ Jú, eg er Islending’ur í húð og
hár,” sagði Bill McAra snjöll-
um rómi; “ og eg er svo stoltur af
því, að eg þoli það með engu móti,
að landar mínir séu ertir og at-
yrtir, að raunalau.su, og taldir
með villimönnum. — Þið megið
vita, að blóðið rennur ávalt til
skyldunnar. ’ ’
Björn leit til mín brosandi.
Hann skildi nokkurn veginn, livað
Bill McAr.a var að segja, og hélt
að liann væri að spauga. En það
var samt langt frá því, að hann
væri að gjöra að gamni sínu, því
að liann var reiður, þó hann stilti
isig.
“En nafnið þitt er skozkt eða
írskt,” sagði Harry hikandi.
“Eg hefi látið kalla mig Bill
McAra síðan eg kom til þessa
land.s; en réttu nafni lieiti eg
Baldur Arason.” (Hann bar fram
íslenzka nafnið með enskum
hreim). “Og nú skuluð þið,
drengir, velja um tvo kosti: Ann-