Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 97

FERDASÖGUBROT
63
ir mórauðu. Líkt og þegar tveir
isitja við drykkju og annar hellir
úr sínu glasi í laumi í glasið hjá
liinum, til að komast hjá of-
drykkju sjálfur, eins hefir Mark-
arfljót farið lymskulega að við
Þverá og hefir liún fyrir þetta
orðið að mórauðu skaðræðis-
fljóti, sem skennnir bæði engjar í
Odda og' eyðileggur margar jarð-
ir í Landeyjum. Þetta er alt sam-
an Markarfljóti að kenna, því eg
þekki Þverá að öllu góðu frá því
eg var barn. Þá svalaði hún mér
við þorsta með sínu blátæra votni,
þvoði mínar leirugu barnslappir,
þegar eg liafði rekið kýrnar yfir
mýrina berfættur (ekki af því eg
ætti ekki sokka, heldur af því mér
þótti sómi að því að vera sokka-
laus og gaman að líkjast félögum
mínum, Gunnari í Kraga og Sala
í For). Það er von eg taki henn-
ar málstað.
Hins vegar liefi eg frá barnæsku
haft andstygð á Markarfljóti. Eg'
heyrði þess ætíð getið sem mann-
drápsforaðs — er alla vildi í sig
gleypa. Og að engum dáðist eg'
jafnmikið í þá daga og Samúcl
(föður Guðjóns h'úsameistara),
sem ])á var ungur smíðasveinn
við að .smíða kirkjuna í Odda —
liann sagðist eitt sinn hafa vaðið
yfir Markarfljót og hafði þá að-
eins lélegt stafprik í hendi. En
það vissi eg engan annan
hafa g'jört. Hann sagðist að vísu
hafa komist í hann krappann, og
spurði eg liann þá hvers vegna
hann hefði ekki bundið á sig hell-
ur á bak og fyrir áður en liann
fór út í, til að vaða með botninum
(Vinnumennirnir höfðu spýtt í
mig þeirri vizku — skal eg reynd-
ar ekki enn neita, að sannleikur
sé bak við.)
Ætíð síðan hefir þetta þrek-
virki Samúels staðið mér fyrir
iiugskotsisjónum, og það er ýmist
sjálfur Þór hinn rammi eða Sam-
úel í hans stað, sem eg sé vaða
knálega yfir fljótið og styðja
forstreymis Gríðarvöl.
En það var annað atvik ólieilla-
vænlegt, sem g'jörði mig að fjand-
manni Markarfljóts. Það var
3886, þegar það svalg í sínar
dökku bylgjur, vaskleika mann-
inn Bjarna Thorarensen frá Mó-
heiðarhvoli. Hann liafði verið
mér svo góður og það mat eg mik-
ils af því hann var jafnframt svo
vænn að yfirliti, fimur og sterkur.
Mér fanst liann vera Gunnar á
Hlíðarenda, en Grímur bróðir
hans Skarphéðinn, og þótti mér
.sómi að liafa eignast vinfengi
þeirra. Fyrsta viðkynningin þótti
mér líka sköruleg. Það var þeg-
ar eg kom í fyrsta sinni að Mó-
heiðarhvoli. Þá liitti eg Bjarna
í bæjardyrum og var liann önnum
ltafinn við að liýða einn vinnu-
manninn á heimilinu, og þótti mér
karlmannlegt að liirta svo þrek-
vaxinn húskarh Grímur istóð lijá
í mesta lilutleysi og þótti gaman
að, en lét Bjarna einan um hirt-
inguna.
Við áðum í Gunnarshólma, ná-
lægt klettinum Stóra Dímon. Þar
er grösug flatneskja og enginn
afmarkaður hólmi lengur, en sama