Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 112
78
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISlENDINGA
að honum finst, fyrir sláttuvélina,
sem hann hefir keypt þá um vor-
ið. Hlutverk hennar er búið strax
og' það er byrjað, en eftir standa
eintómar, eilífar þúfur á velli og
engi.
'Skúli er einbirni látinna for-
cldra.
Hann er snemma á fótum þenn-
an morgun.
Hey-ilminn her að vitum hans,
þegar hann kemur út á klaðið. Og
nú sem endrarnær blasir við hon-
um reisulegi bærinn á Hálsi og
landareignin öll, þar sem hann
staðnæmist á hlaðvarpanum lijá
sér.
Túnið þar er alt slegið, því
sláttuvélin, undir handleiðslu
Snori’a,I liefir liamast þar um
sléttlendið.
Skúli lítur yfir þúfurnar hjá
sér og andvarpar.
—Gott 4 hún Gyða á Hálsi!
kljikiÖ framúrskarfándi Istóhbú
mætti liafa á báðum jörðunum.
Túnið og engið svona eggslétt og
auðunnið á Hálsi og útibeitin ó-
þrjótandi í Holti.
Skúli hugsaði þessar hugsanir,
morgun, kveld og miðjan dag. Þótt
hann hefði viljað rýma þeim úr
huga sér, þá hefði það líklega orð-
ið honum ofurefli. En liann
reyndi það heldur ekki. Þær hafa
þroskast með honum áafvitandi
frá því hann var unglingur. En
fullum vexti náðu þær fyrst, þeg-
ar Dalbúar tengdu jarðirnar sam-
an með brúnni, isem, þótt sveitar-
eign væri og allra gersemi, var
sérstaklega handhæg .búendum
þessara jarða og næstum lagði
túnin saman.
Gyða á Hálsi er ekkja á sex-
tugsaldri.
Hún er skörungur mikill.
Jörðin er erfð frá foreldrum
hennar. Þar er hún fædd. Mað-
ur hennar liafði sezt ríkur í bú
hennar. Þau áttu engin börn, en
ólu upp dreng þann, sem Snorri
hét, og nú sá um búið með henni
Þegar maðurinn dó, eignaðist
hún ein allar eigurnar. Mæltu það
f'lestir, að hún ætti fleiri tugi þús-
undum af krónum í peningum, auk
ágætarar búslóðar og hagfeldustu
jarðar.
Gott á hún Gyða!
Alt Holt væri hægt að slétta
með peningum liennar.
Hvílíkar jarðabætur!
Bóndinn á báðum jörðunum
yrði stærsti og mesti búhöldurinn
í allri sýslunni.
Skúli horfir liug'fanginn, sem í
leiðslu, yfir að Hálsi. Gyða er
komin á fætur. Hann þekkir að
]iað er hún, sem gengur út úr bæn-
um og fer inn í skemmuna.
Hví hefir hann aldrei i*eynt
það?
Nú — og því þá ekki að reyna
það?
Nógu er hún myndarleg, þó hún
sé orðin vel fullorðin, eins og
Sunnlendingurinn isegir.
En það er ekki spursmáilð — og
þó. — Nei. Hún er þúsund sinn-
um nógu góð handa honum, en er
hann einu sinni nógu góður handa
henni?
Hann sér sig í skuggsjá hugar
síns, háan og herðabreiðan. Ljós-