Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 113

EITT ER NAUÐSYNLEGT.
79
an á hár og hörund, með blágrá
augu og heilsuroða í kinnum.
En það er jafnvel ekki aðal-
spursmálið.
Hann veit upp á isínar tíu fing-
ur, að hann er myndarlegur mað-
ur. Að hann gengur í augu kven-
fólksins, og að hann er álitinn, og
er líka, einn bezti búforkur allra
ungra manna í sveitinni.
En hefir þetta nokkurt gildi í
augum Gyðu ?
Hvað getur hann gefið henni,
sem hún hefir ekki?------Æsku
og manndóm f — og — og — ást!
Ást!
Hvað er annars ást—?
Inga fóstursystir hans og ráðs-
kona, á reki við hann, kemur út úr
bæjardyrunum. Hún er annáluð
í dalnum fyrir að hafa flesta þá
kosti til að bera, isem eina konu má
prýða. Andlit og vaxtarlag var í
fegunsta samræmi. Litblær hör-
undsins gaf til kynna góða lieilsu
og styrkleika, án þess þó að vera
grófgerður. Augun voru dökk og
stór. Hárið þykt, ljósjarpt, með
gullnri slikju, og svo langt að hún
gat setið á því, hvort sem það var
laust eða í fléttum.
Inga gengur fram á hlaðið og
aftan að Skúla. Hún grípur upp
puntstrá og lætur puntinn kitla
liálsinn á honum.
Iiann lítur snögt við og horfir
í augu hennar. Og eins og eld-
ingu lýstur þeirri liugsun niður í
sál hans:
—ÍTr þessum augum hefði eg átt
að lesa svarið við spurningu
minni.
Hann mintist þess nú, að hann
hafði séð áður meiri dýpt og við-
kvæmari innileika ' iskína til sín
frá þessum augum, en nú. Þá
hafði hann haft um annað að
hugsa og enn þá hefði hann um
annað að hugsa en augu fátækrar
fóstursystur sinnar.
Hann snýr sér aftur við, horfir
yfir að Hálsi og segir:
—Þú ert orðin of 'stór, Inga, til
að vera að hrekkja mann.
Það var hvorki gleði né gremja
í rómnum.
Hún svarar:
—Eg var ekki að hrekkja þig.
Eg var að reyna: að vekja þig. —
Kaffið bíður eftir þér, Skúli.
Hann segir:
—Eg kem bráðum.
Hún isvarar:
—Kondu áður en það verður
kalt. Eg er búin að hella í boll-
ana. Og þú ert nógu lengi búinn
að standa hérna á varpanum eins
og merkisstaur, og stara yfir að
Hálsi.
Hann segir:
—Eg vildi eg ætti þá jörð.
Hún svarar:
—“Hvað gagnar það mannin-
um, þótt hann eignist allan heim-
inn, ef—
Hann grípur fram í :
—Vertu ekki að þessaúi vit-
leysu.
—Vitleysu! Veiztu hvað eg sá
í augunum á þér, þegai' þú leizt
við áðan?
Hann segir:
—Nei.
—-Eg sá alla Háls landareign-
ina speglast í þeim. Ilálshnjúk-
inn, liálsinn, hlíðina, tfinið, engið,