Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 120

86
TIMARIT hJÓDRÆKNISFÉLA GS ISLENDINGA
ekki þá hlið sannleikans. En eg
veit isamt að þú ert svo skynsam-
ur, að þú getur skilið að mér sé
ómögulegt að verða konan þín. En
eg skal fyrirgefa þér þótt þú haf-
ir misboðið mér með því að bjóða
mér hönd þína kalda og ástlausa.
Kaldur, langvarandi grunur,
sem alt af hafði gægst inn um all-
ar gættir framtíðarbygginga lians,
ldæddur í Móra-búning með Lalla-
svip, hlær nú á miðju gólfi yfir
rústum fallinna borga. Ólánið er
skeð. Gyða hefir hryggbrotið
hann. Aldrei verður Iiáls og
Hálsauður annað en sýnd veiði,
sem aldrei verður gefin. Augna-
yndi, isem aldrei næst.
Það er löng, lamandi þögn.
Skúli hefir engin orð á hrað-
bergi. Hann stendur þegjandi
upp og sýnir á sér ferðasnið.
Gyða er í þungum þönkum.
Hún segir:
—Farðu ekki strax.
Rómurinn er næstum biðjandi.
Hann isvarar hryggur:
—Mér finst ‘erindinu sé lokið
— eins og því líka lauk.
Hún segir:
— Um það verður ei lengur
rætt. En mig langar til að tala
við þig um annað mikilsvarðandi
mál, sem ef til vill gæti snert þig.
Það sem okkur hefir á milli farið
í dag, finst mér að geri mig opin-
skárri við þig. 0g eg vona að þú
misvirðir það ekki, þótt eg tali við
þig eins og móðir við son. Viltu
ckki gera svo vel og setjast aft-
ur?
Hann gerir það, en segir ekk-
ert.
Hún spyr blátt áfram:
—Er þér ekkert hlýtt til fóstur-
systur þinnar, eða henni til þín?
Hann svarar dræmt:
—Það held eg ekki — eins og
þú meinar það.
Hún, segir:
—Hún er afbragðs konuefni.
Hann isegir:
—Það hugsa eg hún yrði þeim
sem væru nógu loðnir um lófana.
—En hún á ekkert, bætir hann
við sorgmæddur.
—Hún er þér góð ráðskona?
spyr hún.
—Agæt í alla staði, svarar
hann.
—Og ykkur hefir alt af komið
vel isaman?
—Já.
Hún hugsar sig um litla stund.
Svo segir hún:
—Má eg eyða tímanum fyrir
þér í nokkrar mínútur ?
Skúli er farinn að gerast for-
vitinn og játar því.
Hún hefur mál sitt á þessa leið:
—í banalegunni isagði maður-
inn minn mér frá því, að Inga
uppeldissystir þín, væri ekki dótt-
ir Helga þess, sem hún er sögð að
vera. Ilann trúði mér fyrir þessu
ieyndarmáli, sem eg nú ætla að
trúa þér fyrir.
Nú hefst brúnin á Skúla, en
Gyða heldur áfram án þess að
hann grípi fram í.
—Þegar Ilelgi, maðurinn minn,
isem varð, var um tvítugt — firnrn
árum áður en eg giftist honum,
kyntist hann móður Ingu, sem þá