Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 121
EITT ER NAUÐSYNLEGT.
87
var átján ára gömul, og feldu þau
liugi saman. Hún var mjög fríð
sýnum og vel gefin stúlka, en ein-
stæðingur, og var hún vinnukona
hjá foreldrum hans.
—Foreldrana mun hafa grunað
um samdrátt þeiri’a, því þau létu
hana fara burtu árið eftir, og fór
hún í vist að bæ einum þar skamt
frá. Sarna vor, druknaði vinnu-
maður þaðan í hákarlalegum, sem
hét Helgi eins og maðui’inn minn.
Sumai’ið eftir fundust þau nokkr-
um sinnum, og einhverju sinni
isegir hún honum að hún sé þung-
uð af hans völdum, og biður hann
ásjár. Hann herðir upp liugann
og; segir forejdrlum isínum hvað
komið sé, og vill ganga að eiga
hana þegar í stað. En þau leggja
blátt bann fyrir, og móðir hans
segist ætla að tala við liana, og
það geiir hún víst svo lítiÖ bar á.
En Helgi var sendur á annað
landsliorn, og kom hann ekki
heim fyr en eftir vetui’nætur.
Þá var Inga fædd, en móðirin dá-
in, og faðiiinn var af öllum sagð-
ur Helgi sá, er í hákaiialegunum
druknaði. Hveniig því var þann-
ig komið fyrir, held eg hann hafi
aldrei grenslast eftir, að minsta
kosti sagði liann mér aldrei frá
því.
—Eg býst við að manninum
mínum liafi fundist að hann hafi
breytt smámannlega. En ein-
livei’nveginn fékk liann sig’ ekki
til að i*aska ráðum foreldi’a sinna
og leiðríé/tta misskilning alrnenn-
ings, þótt hann á deyjanda deyi
segði mér leyndarmálið. En eg
býst samt við að hann liafi engu
síður liðið fyrir yfirsjón isína, en
þótt hún hefði verið heyrum kunn.
0g honunx mun það óbeinlínis að
þakka, að barnið komst í hinar
góðxx hendur) foi-eldi’a þinxxa, 'og
naut þar bezta uppeldis.
—En þótt eg nú hafi sagt þér
þetta, og þótt eg telji sjálfsagt að
Inga viti hið sanna, þá álít eg alls
ekki nauðsynlegt, né heldur tel eg
það skyldu mína, að kunngera öll-
um lieinxi hvor þeirra Helganna
sé hinn rétti faðir hennar, fyrst
hún er í raun og sannleika Helga-
dóttir. En það tel eg helga iskyldu
mína að lixxn taki arf eftir mig á
móti fóstursyni mínum —- iað
minsta kosti sem svarar fullum
föðurai’fi.
—Eg hefði líklega ekki haft
kjark í mér að byrja á þessu sam-
tali, ef ekki hefði staðiS svona á.
Ef til vill hefði þessu ekki verið
hreyft fyr en eftir minn dag, og
þá hefði erfðaski’á mín sýnt arf-
inn :senx gjöf til hennar, eins og
hann líka alt af verður og á að
sýnast. — En ef þú hefðir ekk-
ert xxt á Ingu að setja, nema fá-
tæktina, og álítur að hún væi’i til
með að giftast þér, 'J)á skal teg
gefa henni tíu þúsund krónur
sama daginn og þú kvænist henni.
Þær ættu að gera stórt skarð í
þúfui’nar og holtin heinxa hjá þér.
0g nú liugsa eg að þú farir eins
ánægður frá mér, dreirgur nxinn,
og þó að eg hefði gefiÖ þér sjálfa
nxig, okkur báðuin, að eg hygg, til
angurs og óyndis.
Gyða er alvarleg, þó brosandi.
Skxxli er staðinn á fætur. Hann