Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 127
bRJAR VRNZLAKONUR.
93
ur hann í skyn, aÖ hún hafi verið
skáld. Hann segir:
“....Þú áttir hjarta míns loga.
Og þitt var mitt ljóö og gígjugrip,
'Þú gafst mér þinn streng og boga.”
Og nm málsnild hennar kemst
hann svo aÖ orÖi:
“ViS spor hvert, um Bifröst, að Heljar
hyl,
til himins, vor tunga bjó vörðu.
Þú last:—þetta mál, með unað og yl,
yngdan af stofnunum hörðu.
—Eg skildi að orð á íslandi er til,
um alt, sem er hugsað á jörðu.”
Ætla mætti, aÖ Einar hafi tek-
iÖ arf eft.ir föður sinn, mælsku-
manninn mikla og gáfugarpinn.
En þeir, sem þektu Katrínu, munu
sjá meiri ættarmörk með móÖur
cg syni, en fööur og syni. Það
er og gömul sögn, að afburðamenn
sæki gáfur til mæðra sinna.
Þörbjörg Sveinsdóttir var þjóð-
kunn fyrir mælsku. Hún talaði
um stórmál þjóðarinnar (stjórn-
arskrár málið og háskólamálið) á
borgarafundum í Reykjavík. Mig
minnir, að Björn Jónsson annál-
aði ræðusnild hennar í Isafold.
Sú saga gekk um mælskugarpinn
Benedikt Sveinsson, að hann teldi
sig ekki hrökkva við systur sinni
í orðum. En þessháttar er þó ekki
fyllilega að marka, af því að flest-
ir karlmanna vægja til fyrir kven-
mönnum, þegar um kappleik er að
ræða. Eg heyrði Þorbjörgu tala
í sæti sínu að eins — reyndar mun
hún hafa sprottið á fætur, þegar
liún tók til máls, þó að yfir einmn
eða fáum væri að tala. Þorbjörg
var eldfim í máli og hafði áherzl-
ur miklar. Hún talaði lielzt um
stórmál, þó heima væri. En að
sumu leyti var Katrín mágkona
hennar málslyngari, eða réttara
sagt orðslyngari. Þorbjörg unni
mjög bróður sínum og öllum á-
hugamálum hans. Bæði þau syst-
kin mátu þjóðernið mikils. Mér
er það í fersku minni, að til
Reykjavíkur kom á þessu ári, sem
eg kyntist Þorbjörgu, Vestur-ls-
lendingur, sem mun hafa mentast
í skóla vestur þar, og ræddu þeir
Benedikt um málefni ýms í húsi
Þorbjargar. Um hann sagði Bene-
dikt svo að eg heyrði m. a.: “Hann
hefir ekki minstu liugmynd um
“nationalitet”.—Hann mun hafa
litið öðrum augnm á landsréttind-
in okkar en Benedikt og Þorbjörg
og gat verið mætur maður fyrir
því. Hann mun liafa haft aðra
stjörnu yfir stafni vestur í þjóða-
hafinu en Benedikt Sveinsson við
Ishafið, sem glímdi við Estrúp og
Nellemann um sjálfstæði þjóðar
vorrar.
Þorbjörg var ógift alla æfi og
veit eg eigi livað olli. Hún var
ekki fríð kona í sjón, né lieldur
svo stórmannleg í bragði, sem
gáfur hennar voru miklar.
Matthías kvað erfiljóð eftir
Þorbjörgu. Þau byrja svona:
“Ertu dáin, aldna vina mín,
öskuhrúga sálarborgin þin,
liöin, búin, þessi þunga raun. —
þú varst eldborg, nú ert oröin hraun.”